24 nov “Hoe ik mijn lichaam op de best mogelijke manier voorbereidde!”

Saadia vertelt openhartig hoe ze in aanloop naar het eerste ICSI traject de pijn die ze voelde omzette in wilskracht. Ze nam het heft in eigen handen en maakte zichzelf klaar voor de mogelijke komst van een kindje. In dit verhaal vertelt ze wat voor haar heeft gewerkt en hoopt ze jou hierbij te inspireren. 

De vanzelfsprekendheid van zwanger worden.

Ik kom uit een groot gezin. Ik heb 9 broers en zussen en ik ben de op een na oudste dochter. Mijn ouders zijn van Nederlandse en Marokkaanse afkomst. In zowel mijn Marokkaanse als Nederlandse cultuur is zwanger worden altijd heel erg als vanzelfsprekend geweest. Ik had nog nooit gehoord van een onvervulde kinderwens. Als je zwanger wil worden dan stop je met de pil en als je menstruatie uitblijft dan doe je een test. Dit was mijn wereld, tot het moment dat mijn man en ik besloten dat we klaar waren voor het ouderschap.

Maar het lukte niet. En er was zoveel onbegrip. Ik snapte niet waarom mijn menstruatie steeds maar doorkwam terwijl deze uit moest blijven. Ik snapte niet waarom de zwangerschapstesten wit bleven. Ik snapte niet waarom wij niet, net zoals alle andere stellen om ons heen, konden juichen omdat ik zwanger was geworden. Onze kinderwens en planning werd in de war geschopt en ik voelde me tekortschieten als vrouw. Waarom lukte het ons niet? En anderen wel? Wat was er mis met mij? Er kwamen zoveel vragen op in mijn hoofd maar het enige antwoord dat volgde was een lege stilte.

Ik kon er wel met mijn man en moeder over praten, maar toch voelde ik me alleen en onbegrepen. Ik merkte dat er een enorm taboe op niet vanzelf zwanger raken heerst. In mijn Marokkaanse cultuur wordt er helemaal niet over gesproken en in de Nederlandse cultuur werd ik geconfronteerd met (NIET) ‘goed bedoelde’ adviezen . Mijn hoofd zat vol en ik begon mezelf de schuld te geven. Ik nam afstand van de mensen die dicht bij mij stonden en ik kwam in een negatieve spiraal van heftige emoties terecht.

Tijd om actie te nemen.

Na ongeveer 9 maanden zijn we naar de huisarts gegaan want ik kon zo niet langer doorgaan. Ik slikte tig vitamine pillen en had alles meegenomen om aan de huisarts te laten zien. De huisarts vond het nogal wat en zei dat het tijd was om doorverwezen te worden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik, toen we eenmaal thuis waren aangekomen, enorme behoefte had aan zoetigheid. Ik stuurde mijn man op pad en hij kwam terug met mijn lievelingsbonbons, M&M’s en nog wat lekkernijen. Al mijn verdriet kwam eruit en ik voelde me gezien en gehoord. Om het af te sluiten heb ik mezelf flink laten gaan om daarna het roer helemaal om te gooien. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en wilde het anders doen: gecontroleerd en vanuit een holistische benadering.

Al een tijdje verdiepte ik me in voeding en natuurlijke vitamines en kruiden. Ik besloot te gaan experimenteren. En wat is nou makkelijker dan op mezelf? Ik wilde mijn lichaam op de best mogelijke manier voorbereiden op de komst van een kindje. Door mijn pijn om te zetten in wilskracht vond ik mijn passie en ik schoolde me om tot fertiliteitsmasseuse. De nieuwe opleiding en goed voor mezelf zorgen gaven me veel afleiding. Ik had een plan en een doel voor ogen. Het gevoel dat ik ergens de controle had om mijn vruchtbaarheid te verbeteren en mijn lichaam klaar te maken voor een mogelijke zwangerschap gaven mij rust. Ik deed er alles aan zodat als het zover was, er voor het embryootje geen twijfel zou zijn. Dat het niets liever zou willen dan innestelen in mijn baarmoeder. En de rest mocht het ziekenhuis doen .

Het medisch traject.

We hoopten dat als we bij de gynaecoloog waren geweest, we de emotionele rollercoaster waar we in zaten een beetje achter ons konden laten. Niets was minder waar. De eerste ervaringen die we hadden waren best traumatisch. De uitslag van onze vruchtbaarheidsonderzoeken waren per ongeluk verwisseld met een ander stel waardoor wij een verkeerde uitslag hadden gekregen. Niet iets waar je op zit te wachten als je net aan een medisch traject begint. Vanwege het verminderde vertrouwen in het ziekenhuis waar we onder behandeling stonden konden we daar niet meer verder met ons traject. We werden doorverwezen naar een ander ziekenhuis waar we een fijne ervaring hadden met de gynaecologen maar waar de communicatie met de receptie erg moeizaam ging. Hierdoor kregen we heel erg het gevoel dat we een nummertje waren. Wij hebben dat echt als niet fijn ervaren en hebben het ziekenhuis daar ook feedback op gegeven. Het traject is al zo zwaar en moeilijk voor velen van ons. Ik vond het belangrijk om dit wel aan te geven want hopelijk kunnen andere stellen hierdoor een betere ervaring krijgen.

Nadat we bijgekomen waren van alle commotie was het eindelijk zover! Vanaf mijn eerste menstruatie mochten we starten met een ICSI-behandeling. Ik ben altijd extreem bang voor naalden geweest maar nu kon ik niet wachten. (Fun fact: puntje bij prikje was ik nog steeds extreem bang en moest mijn man het van me overnemen:).

Automatische piloot.

Er ging een knop bij me om en ik kon me nergens meer druk om maken. Niet om de chagrijnige baliemedewerkster, niet om de eendenbek waar ik om de zoveel dagen een onderonsje mee had, niet om de echo’s, niet om de medicatie en niet om de punctie. Ik ging als het ware op de automatische piloot en wist dat ik dit allemaal moest ‘uitzitten’ om mijn wens in vervulling te laten gaan. Ik zag alleen maar het grotere plaatje voor me en als ik er nu aan terugdenk kan ik wel zeggen dat ik die periode in een roes leefde. Ik was ervan overtuigd dat ik zwanger zou raken en 10 dagen na de punctie hadden we een positieve test in onze handen. Het was mindblowing en dat moment zullen we nooit meer vergeten. Negen maanden later mochten we onze langverwachte en overigens prachtige dochter in onze armen sluiten. Ons geluk kon niet meer op en we werden het gezin waar we lange tijd naar verlangd hadden.

Wat voor mij werkte.

Wat ik tegen alle vrouwen met een kinderwens zou willen zeggen? Probeer vertrouwen te houden in jouw lichaam of het lichaam van je partner. Ga niet bij de pakken neerzitten maar kom in actie. Zorg goed voor jezelf! We doen er altijd goed aan om ons lichaam een gezonde boost te geven. Bewegen, gezond eten, mentaal sterk zijn en plezier maken is goed tegen stress. Zet jezelf op nummer 1 en maak het huisje waar je toekomstige baby zich in zou kunnen gaan nestelen en ontwikkelen gezond. Ik geloof hier sterk in.

Wees open en eerlijk naar je omgeving: praten helpt je onder andere ook bij de verwerking van de vele trauma’s die je op kunt lopen tijdens zo een traject en daarnaast kom je op voor de vele vrouwen die niet kunnen praten over hun situatie. Wees een team met je partner, praat met elkaar en huil samen. Als je geen partner hebt zoek dan iemand die jou onvoorwaardelijk wil bijstaan tijdens het traject.

Een kinderwens zet hoe dan ook druk op jezelf en je relatie. Er is verdriet, onbegrip, pijn, onmacht, boosheid en nog veel meer. Mannen en vrouwen ervaren nu eenmaal dingen op een andere manier en dat is niet erg zolang je daar begrip voor hebt. Jouw emoties zijn niet per se zijn emoties en andersom ook niet. Door begrip te tonen daarvoor en moeite te doen om elkaars pijn te verstaan zal je juist dichter bij elkaar komen dan ooit. Het omvat zoveel meer dan alleen de woorden IK. WIL. EEN. KIND.

Liefs,

Saadia