15 nov “Eiceldonatie kwam voor mij het dichtst bij het dragen van een biologisch eigen kind”.

Als klein meisje had ik al de wens om moeder te worden. Dat is bij mij eigenlijk altijd een heel sterk gevoel geweest. Ik zag mezelf al zitten aan tafel met twee kinderen. Zo’n moeder waar alle vrienden van haar kinderen terecht kunnen: een zoete inval. Met de juiste partner een mooi gezin. Het is toen nooit in mij opgekomen dat je dat überhaupt alleen zou kunnen doen.

Het leven loopt soms anders dan je voor ogen hebt.

Ik groeide op met veel vrouwen om mij heen die juist tegen hun veertigste levensjaar nog kinderen kregen en heb dus ook nooit gedacht dat ik er haast mee moest hebben. Als jong meisje bedenk je voor jezelf meestal wel een leeftijd waarop je je wil gaan settelen en voor mij was dertig jaar een mooi getal om moeder te worden. Het leven loopt soms anders dan je voor ogen hebt en rond mijn 37ste jaar werd mijn spiraal verwijderd. Hierna kwam mijn cyclus moeilijk op gang, was vrij onregelmatig en bleef vaker lang uit. Ondertussen raakte ik in een burn out. Naar de huisarts gaan voor mijn cyclus was toen niet mijn eerste optie, het verwijderen van mijn spiraal en de burn out konden hier namelijk beide oorzaken van zijn.

Ik was dus ondertussen al een paar jaar verder en mijn kinderwens was nog steeds niet vervuld. Toen ik een relatie kreeg en mijn cyclus nog steeds onregelmatig was werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar werd een aantal onderzoeken gedaan voordat ik verder kon met een fertiliteitstraject. De uitslag was totaal niet wat ik had verwacht, ik kreeg te horen dat ik vervroegd in de overgang zat. Dat betekende dat mijn lichaam geen eicellen meer had om het fertiliteitstraject voort te zetten. Aan mijn FSH-waarde te zien was mijn lichaam al een aantal jaar in de vervroegde overgang en nu ik terugdenk aan de periode van mijn burn out kwamen de symptomen ook sterk overeen met de symptomen die bij de overgang horen.

Het voelde alsof de wereld verging.

Het besef dat ik mijn kinderwens niet zou vervullen zoals ik al mijn hele leven in gedachten had kwam op dat moment binnen. Het voelde alsof de wereld verging. Ik zag de wens om mijn eigen minimensje te creëren als sneeuw voor de zon verdwijnen. Daarnaast dacht ik: life is over. En zal ik me ooit weer vrouwelijk en sexy voelen nu ik in de overgang zit?

In mijn gedachten scande ik mijn relatie en ik wist al snel dat ik het traject niet meer samen wilde doen. Ik had een doel voor ogen en dat was moeder worden. Voor mijn gevoel was het al vijf over twaalf en mijn drang om actie te ondernemen werd alleen maar groter. Tijdens de laatste afspraak in het ziekenhuis heb ik aan de arts in opleiding gevraagd wat er wel mogelijk was voor mij. Zij gaf aan dat de enige manier om zwanger te raken eiceldonatie was. Met dat in mijn achterhoofd ben ik het internet gaan afstruinen en ben ik op onderzoek gegaan. Ik kwam van alles tegen, waaronder adoptie en pleegouderschap. Ik vond het mooi om te lezen, maar voor mij kwam een eiceldonatie het dichtst bij het dragen van een biologisch eigen kind.

Eiceldonatie in Spanje.

In Nederland zijn er drie eicelbanken die ook nog eens met een groot tekort aan eiceldonateurs kampen. Dat betekende voor mij dat ik of op een enorme wachtlijst kwam te staan of dat ik mijn eigen donor mee moest nemen. Helaas waren beide voor mij geen optie en omdat ik niet langer wilde wachten verbreedde ik mijn zoektocht naar het buitenland.

Ik kwam bij IMER, een kliniek in Valencia, terecht, die met Fenomatch en anonieme donors werkt. Fenomatch is een techniek waarbij ze een blauwprint van je gezicht maken en daarmee vervolgens een match maken met de donateurs. Zo kunnen ze een donor vinden die vrijwel dezelfde gelaatstrekken heeft als de vrager. Een anonieme donor betekent dat deze niet bekend wordt gemaakt bij de vrager. Twee dingen waar ik wel even goed over na moest denken maar mijn kinderwens was op dat moment zo sterk dat ik al snel wist dat ik ervoor wilde gaan. In augustus 2019 werd er een match gevonden en daar kwamen drie blastocyste uit. In januari 2020 ontwaakte de laatste van de drie niet goed en helaas is toen uit mijn eerste traject geen zwangerschap gekomen.

Een korte pauze.

Twee maanden later brak COVID-19 uit en kwamen we in een lockdown terecht. De haast die ik voelde om mijn traject voort te zetten en de verplichte ‘pauze’ die ik moest inlassen vanwege het virus maakten het spannend maar gaven me tegelijk ook rust. Ik had geen idee wanneer ik weer verder kon en probeerde langzaam aan het idee te wennen dat ik ook een leuke bonusmama zou zijn.

Ik heb me in die periode best wel eenzaam gevoeld. Natuurlijk had ik wel mensen om me heen waar ik mee kon praten en mijn gevoelens mee kon delen maar ik had niet iemand die samen met mij in onzekerheid zat of samen het traject met mij beleefde. Het wachten, de onzekerheid en de teleurstellingen zijn namelijk zonder twijfel heftig om alleen te dragen. Gelukkig heeft het me ook een andere kant van mezelf laten zien. Een kant waarin ik leerde dat ik best veel kon dragen, dat ik veerkrachtig ben, doorzettingsvermogen heb en dat ik voor mezelf kon kiezen.

Jij kan dit ook!

Het idee dat ik op een zeker moment een klein mensje in mijn buik zou voelen en in mijn armen zou dragen gaven mij de kracht die ik nodig had om vol te houden. En dat moment is er gekomen. Nadat de grenzen weer opengingen in juli 2020, mocht ik me op de vijftiende van die maand melden voor een plaatsing. Twee weken later was ik zwanger en bijna 9 maanden later werd Jeppe geboren. Hij maakte mij moeder en ik ben zo trots als een pauw! Trots op mezelf dat ik het heftige traject alleen heb gedaan en dat ik nog nooit zo zeker van mijn zaak ergens ingestapt ben. Trots dat ik mezelf kwetsbaar heb opgesteld, de mensen om mij heen heb ingelicht en zo ook open stond voor alle hulp die me werd aangeboden. Dat ik op zoek ben gegaan naar gelijkgestemden zodat ik met vrouwen kon praten die in hetzelfde schuitje zaten: zo voelde ik mij minder alleen en tegelijkertijd hoopte ik een inspiratie en steun te zijn voor andere vrouwen die in een vergelijkbare situatie zitten. You did it, superwoman!

Anderzijds erken ik dat ik in een korte tijd knetterhard op mijn doel ben afgestevend. Ik ging van een kinderwens, vervroegde overgang, een medisch traject met eicel- en spermadonor naar een zwangerschap en nu het moederschap . Wat ik een ander als ik hieraan terugdenk mee zou willen geven? Praat met iemand. Geef je gevoelens en emoties een plek tijdens het medisch traject. In die periode komt er vaak veel en tegelijk op je af waardoor je soms geen tijd hebt om dingen te verwerken.

Liefs,

Femkje