06 okt “Zo naïef als ik was, zei ik zelfs dat ik voor mijn 25e mijn eerste kind wilde krijgen”.

In dit verhaal blikt Nass terug op de tijd dat ze in de malle medische molen terecht kwam. “Vol goede moed begonnen we aan ons avontuur totdat ik, na ongeveer een jaar, besefte dat het misschien niet zo makkelijk was als ik had gedacht.”

TTC (trying to conceive)

Van jongs af aan had ik een wens: moeder worden. Ik ben van Antilliaanse afkomst en kom uit een grote familie. Nog nooit eerder had ik gehoord dat er iemand uit de familie niet vanzelf zwanger kon raken. Zo naïef als ik was, zei ik zelfs dat ik voor mijn 25e mijn eerste kind wilde krijgen. Little did I know. We begonnen net als ieder ander stel en bespraken dat we er klaar voor waren. Vol goede moed begonnen we aan ons avontuur totdat ik na ongeveer een jaar besefte dat het misschien niet zo makkelijk was als ik had gedacht. Ik liet het spontaan proberen los en ging voor de voorspelbaarheid: het perfecte moment meten. Door de nieuwe manier van proberen kreeg ik weer energie. Ik zorgde ervoor dat ik alles wist over het tijdsslot en dat alle randvoorwaarden klopten. Daarbij mat ik mijn temperatuur op, deed ik ovulatietesten, probeerde ik af te vallen en ging ik meer sporten. Deze periode was niet makkelijk voor onze relatie. Mijn man was relaxed en optimistisch en deed heel erg zijn best om alles leuk te maken. Maar toch zorgde het voor onbegrip tussen ons. Als vrouw zijnde was ik voor mijn gevoel soms al 10 stappen verder met mijn gedachten. Ik deed er alles aan. Hoe kan het dan dat het niet lukt? Hoe kan ik dit fixen?

Het laatste half jaar van dat jaar vond ik erg zwaar en frustrerend. We waren alleen maar aan het plannen, het spontane was er helemaal af en de onzekerheid overheerste. Ik had zelf toen sterk het gevoel dat er iets mis was want we stonden nog steeds met lege handen.

De malle medische molen

Na ruim 2 jaar actief zwanger proberen te worden ben ik door de huisarts doorverwezen naar de gynaecoloog. De eerste twee maanden waren overweldigend. Er werden verschillende testen en onderzoeken gedaan: Ik moest mijn cyclus meten. Het zaad van mijn man werd getest. Mijn eisprong werd gemeten. Mijn eicelvoorraad werd bekeken. En ze deden een HSG-onderzoek. Dat is een onderzoek van de baarmoederholte en eileiders. Tijdens dit onderzoek kunnen ze de toe- en doorgankelijkheid van de eileiders in beeld brengen. Er werden geen concrete afwijkingen gevonden. De uitslagen van de onderzoeken werden samengevoegd in een module waar een score uit kwam. Onze score was te laag om actie te ondernemen dus we werden naar huis gestuurd met de opmerking: “Jullie kans om natuurlijk zwanger te worden is te hoog voor ons om jullie te helpen. Blijf proberen en succes!”

Na een half jaar proberen was ik het zat. Ik belde de huisarts en wilde weer een onderzoek, dit werkte niet. Ik mocht weer terugkomen en dezelfde onderzoeken werden weer afgenomen en vergeleken met de eerste.

MMM Part 2

Tijdens het tweede onderzoek zagen ze een afwijking aan mijn schildklier. De waarden leken bij het eerste onderzoek goed, maar bleken na nog een controle de uitzondering te zijn. Ik was blij dat er tenminste iets gevonden was, maar tegelijkertijd was ik verdrietig en voelde ik me totaal niet serieus genomen. Nu we de oorzaak wisten waarom ik niet vanzelf zwanger raakte, was het belangrijk om mijn schildklier weer gezond te krijgen door medicatie. Pas dan kon ik eventueel in aanmerking komen voor een fertiliteitstraject. Na ongeveer een half jaar verschillende doseringen te testen hadden ze de juiste dosering gevonden. Mijn schildklier was gezond. YES! Maar toen kregen we, totaal onverwachts, de mededeling dat we, nu mijn schildklier gezond was, weer zelf konden proberen zwanger te raken. Na drie jaar zelf proberen, onderzoeken en uiteindelijk mijn schildklier gezond laten worden was mijn wens om moeder te worden enorm sterk geworden. Ik voelde dat het anders moest en gaf aan dat ik het er niet mee eens was. Ik had meer hulp nodig en dat wilde ik krijgen ook.

Terugblik

Terugkijkend naar die periode voelde ik me niet serieus genomen, en dat terwijl ik zelf voelde dat er meer aan de hand was. Toch luister je naar de artsen want zij hebben er immers verstand van. Ondanks deze tegenslag heb ik nog wel het volle vertrouwen in de medische wetenschap. Ik kan ook niet anders zeggen, want mijn wens is juist door deze wetenschap in vervulling gegaan. Maar toch had ik niet verwacht dat het ook zo kil kon zijn. De gesprekken met de individuele artsen waren heel erg fijn. Maar zodra we met protocollen te maken kregen leek het alsof ze het stukje menselijke in zich verloren en was er geen ruimte voor individuele aandacht. Ik ben hier erg verdrietig om geweest maar ben hier daardoor ook sterker uitgekomen. Nu, met alle ervaring die ik heb opgedaan, zou ik zeker als tip meegeven dat het heel goed is om naar je onderbuikgevoel te luisteren en dat je echt niet alleen hoeft te vertrouwen op wat de artsen zeggen.

Mijn diepste wens verscheurd

Ondertussen waren we naar onze ouders en goede vrienden open en eerlijk over ons traject. Zij staan zo dicht bij ons dat het als vanzelfsprekend voelde om hen hierover te vertellen. Pas toen we begonnen aan de IUI-behandelingen heb ik ook mijn werk ingelicht. Dit vond ik vooral om praktische redenen belangrijk, omdat ik natuurlijk onregelmatig in het ziekenhuis aanwezig moest zijn. Naar anderen toe was ik in het begin nog wat terughoudend. Ik voelde me onzeker en schaamde me ervoor. Ik had op dat moment ook geen idee hoe ik moest reageren op goedbedoelde adviezen en had, hoe stom het misschien ook klinkt, een sterk gevoel van falen. Mijn vrouw-zijn was aangetast, mijn diepste wens verscheurd en ik werd steeds geconfronteerd met de vraag: waarom ik niet?

Ik ging aan van alles twijfelen: of mijn lijf het wel aan kon, of het me wel gegund was en zelfs of ik wel ‘normaal’ was. Dit kwam deels ook door de cultuur waarin ik opgroeide.

Openheid en cultuur

Mijn culturele achtergrond heeft zeker een rol gespeeld in mijn openheid over het traject. Vanuit mijn Antilliaanse opvoeding zag ik vooral dat zwanger worden vanzelfsprekend was. En in onze cultuur is het heel normaal om vooral niet je vuile was buiten op te hangen. Dat was ook een van de grootste redenen waarom ik niet open was over de hele situatie. Ik herinner me nog het moment dat ik zwanger was en het wilde vertellen aan de buitenwereld. Mijn moeder checkte even bij mij of ik erbij ging zeggen dat er een heel traject aan vooraf ging, en zei tussen neus en lippen door dat dat misschien niet nodig was. Omdat ik op een gegeven moment vooral de voordelen zag van wel open zijn wilde ik per moment beslissen wat ik zou vertellen. Uiteraard steunde mijn moeder mij in deze beslissing maar door dit moment besefte ik nog meer hoe culturele normen en waarden verweven zijn met ons gedrag. Beetje bij beetje ging ik meer delen over het traject en daarbij ook het proces waar ik in zat en wat dat met me deed. Ik kreeg alleen maar mooie reacties terug en kwam zelfs in contact met vrouwen die hetzelfde ervaarden.