30 okt De kans op zwangerschap na 9 jaar was klein: Meredith bleef hoop houden

De kans op zwangerschap? Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden dat ik niet vanzelf zwanger kan raken en raakte bijna het geloof daarin kwijt. Ik had mijn leven zo anders voorgesteld op dit punt. Van jongs af aan riep ik al dat ik moeder wilde worden. Dat gevoel is altijd heel erg sterk geweest en kwam bij mij op vanaf mijn elfde ongeveer.

Toen ik mijn partner ontmoette hadden we het al vrij snel over kinderen krijgen maar om heel eerlijk te zijn was ik er zelf nog niet echt mee bezig. Al had ik wel een kinderwens en wilde ik ook zeker een kindje, ik was toen vooral bezig met niet zwanger worden. Je kent het wel: overtijd zijn, in de stress zitten en een zwangerschapstest doen en blij zijn als deze negatief is. Ik denk dat veel vrouwen dit ervaren in het begin van hun twintiger jaren. Maar nu sta ik aan de andere kant en denk ik: wanneer word ik nou zwanger? Dat gevoel had ik aan het begin van mijn vruchtbaarheidsbehandeling al, maar dan zit je nog vol goede hoop. De artsen gaven aan dat alles er goed uitzag dus we dachten: nou dan zijn we zo zwanger en volgend jaar ben ik moeder. Dat is echt de stomste gedachte ooit geweest bedenk ik me nu.

Poging na poging.

Mijn man heeft een genetische afwijking. Dat is de reden dat we een fertiliteitsbehandeling moeten ondergaan. Door deze behandeling kunnen de artsen een embryoselectie doen waardoor we kinderen kunnen krijgen die niet de genetische afwijking van mijn man erven. Het besef dat mijn wens niet vervuld zou gaan worden zoals ik altijd in gedachten had doet soms pijn. Als ik terugdenk aan de eerste periode van onze IVF-behandeling dan hebben we zo in een roes geleefd. De artsen gaven aan dat alles er goed uitzag en voeden daarmee onze hoop. Om dat van hen te horen gaf ons de gedachte dat het wel goed zou komen. Maar dat kwam het niet. Toen we de derde IVF-behandeling ingingen begon ik onzeker te worden, want voor ons was dat ook de laatste die verzekerd zou zijn. We kozen ervoor om over te stappen naar een andere verzekering zodat we nog een vierde en vijfde IVF-behandeling konden doen.

Mijn premie ging enorm omhoog, maar dat had ik er natuurlijk wel voor over. Naast het praktische gedeelte voelde ik emotioneel een enorme druk om zwanger te raken. Mijn man was toen ondanks zijn genetische afwijking  vrij stabiel. Zijn moeder met dezelfde afwijking ging niet zo goed en ik wilde zo graag dat ze oma werd voordat ze zou overlijden. Die druk was verschrikkelijk. Het was zo zwaar. Ik had het gevoel dat ik iedereen teleurstelde: mijn man, de opa’s en oma’s, maar bovenal: mezelf. Het meest zware vond ik dan ook om mijn netwerk in te lichten. Ik cijferde mezelf weg en zorgde dat ik ermee kon dealen, maar om de mensen om mij heen te moeten aankijken en zeggen dat het weer niet gelukt was viel me steeds zo zwaar. 

Ik heb veel geleerd van die periode en sta er nu heel anders in. Ik ben me er nu zo van bewust dat ik de focus op mezelf moet leggen. Mezelf op één zetten. Dat is niet altijd makkelijk maar ik doe mijn best daarvoor. 

Kans op zwangerschap in het medisch traject. 

In 2013 startten we met de fertiliteitsbehandeling na een wachttijd van 2 jaar. Vanaf die periode tot nu hebben we zeven terugplaatsingen in drie trajecten gehad. Dit alles uit vijf puncties. De artsen bleven maar proberen en we zijn niet verder onderzocht. Het lukte gewoon steeds niet. Ik had steeds best veel follikels, maar aan het einde van de rit bleven er vaak maar twee goede eicellen over die bevrucht raakten. Het afgelopen jaar ben ik weer een behandeling begonnen vanuit een crowdfunding. En toen gebeurde het weer. Ik had negentien follikels, maar daar kwamen maar twee eicellen uit. Ik vroeg hoe dat mogelijk was omdat dit eerder ook zo was en ik vertrouwde het niet. De arts gaf aan dat ik dit altijd heb en dat ze dacht dat er misschien wel iets met mijn eicellen aan de hand was. 

Ik geloofde mijn oren niet. Dus ik heb al die jaren dezelfde behandeling gehad, ze kennen mijn dossier en nu pas wordt er gezegd: “Ik denk dat er iets met je eicellen aan de hand is?” Mijn wereld stortte letterlijk in. Ik kreeg een eindgesprek waarin ze me vertelde dat ze niks meer voor me kon betekenen. Ik heb altijd zoveel vertrouwen gehad in de artsen maar zo zie je maar weer dat je niet altijd blind moet staren op wat zij zeggen. 

Op dit moment zijn we naar Duitsland overgestapt en daar wordt er al met een hele andere visie gekeken. De artsen daar denken dat er meer met mijn medicatie geëxperimenteerd had kunnen worden en dat mijn punctie waarschijnlijk iets te vroeg is gedaan. We zijn nu in ieder geval weer positief ingesteld en blij dat we niet als een nummertje worden behandeld.  Ondertussen zijn we 9 jaar verder en staan we nog steeds met lege handen. 

Rouwproces.

Na mijn eerste miskraam schaamde ik me enorm. Ik cijferde mezelf weg en vond het voor andere vrouwen die bijvoorbeeld een stilgeboorte meemaakten veel erger dan mijn miskraam. Ik ervaarde zoveel verdriet dat ik toen pas besefte hoe heftig de hele IVF-behandeling eigenlijk is. Ik heb zoveel keer afscheid moeten nemen van een poging die mislukte. Het is echt een rollercoaster waar je in zit.Ik praatte er wel veel over met mensen om mij heen. En ik merkte al gauw dat er mensen waren die er goed mee om konden gaan, maar dat er ook mensen zijn die niet wisten hoe ze ermee om moesten gaan waardoor ik soms rare reacties kreeg. Mede daardoor begon ik ook te schrijven om het te verwerken en deelde ik op Instagram mijn verhaal: open en eerlijk. Ik liet ook de minder leuke kanten en mijn verdriet zien. Dit gaf mij zoveel steun en hielp mij om veel te verwerken. 

Open en eerlijk praten.

Ik ben altijd open en eerlijk geweest over onze situatie. Dit is niet altijd positief geweest voor ons. Ik heb wel eens gehoord dat ik er te veel mee bezig was of dat ‘vrienden’ opeens niet meer met ons wilden afspreken. Dat maakte me wel eens onzeker, maar ik ben altijd vast blijven houden aan mijn eigen visie. Ik heb niemand kwaad gedaan en deelde alles altijd vanuit liefde. Als iemand daar dan niet mee om kan gaan ja dan kan ik er nog weinig mee. Het is zo jammer dat mensen het gesprek niet aangaan met je maar zich vaak terugtrekken of afzonderen van je. 

Vanuit mijn cultuur is het ook niet heel gewoon om open en eerlijk te praten over zoiets privé’s. Wel worden er vaak opmerkingen gemaakt of het niet al tijd is of wanneer de kleine nou komt. Dat is soms wel lastig want net zoals ik het mezelf gun om moeder te worden, gun ik het ook mijn moeder of tantes om oma en oudtante te worden. Soms geeft dat wel eens een schuldgevoel, maar het helpt om dicht bij mezelf te blijven en mijn gevoelens en gedachten te delen met de anderen. Dat zou dan ook mijn nummer één tip zijn als je net te horen hebt gekregen dat je niet vanzelf zwanger kunt raken. Blijf je gevoelens en gedachten delen. Zoek desnoods iemand naast je partner waar je open en eerlijk mee kunt praten. 

Liefs,

Meredith.