25 apr Eiceldonatie: als de hoop op een zwangerschap klein is (deel 2)
Eiceldonatie en de hoop op een zwangerschap. Ik wilde stoppen en dacht bij mezelf: hoeveel rondes willen we zo nog verdergaan? Waar is het einde? Hoe lang gaan we dit nog aankunnen? Bo vertelt in deel twee van haar verhaal wat een enorme aanslag het op haar lichaam was.
Uiteindelijk kozen we voor een wederkerigheid programma in Nederland waarbij mijn vriend zijn sperma doneerde en wij eicellen gedoneerd kregen. Onze keuze is hierop gevallen omdat wij persoonlijk toch meer hebben met het open karakter van eiceldonatie in Nederland. Kinderen kunnen dan als ze 16 zijn, en indien ze dit willen, in contact komen met hun donor. Met de eerste twee donors hadden we geen succes. In die periode heb ik 10 à 12 terugplaatsingen binnen 3 jaar gedaan zonder resultaat. Bij de één na laatste embryo van de terugplaatsingen was ik eindelijk zwanger, maar kreeg ik een miskraam. We wilden stoppen en dachten bij onszelf: hoeveel rondes willen we zo nog doorgaan? Je vraagt je echt af: waar is het einde? Hoe lang gaan we dit nog aankunnen? Het was een enorme aanslag op mijn lichaam: ik was gewoon op.
In dezelfde tijd dat we de behandeling startten, waren we ook alvast een adoptieproces in gegaan. Dus tijdens onze behandeling deden we ook de screening voor adoptie. Achteraf misschien een beetje veel, maar op dat moment doe je alles om je kinderwens te vervullen. Terwijl we in dubio waren of we nog wel door wilden gaan na onze laatste terugplaatsing werden we gebeld door onze arts met de mededeling dat er een perfecte match was gevonden voor ons. We hebben hier samen een half uur over nagedacht en wisten eigenlijk al meteen dat we dat wilden. Zou dit dan misschien de perfecte match zijn?
We deden onze laatste terugplaatsing (zonder resultaat) om vervolgens verder te gaan met het volgende traject. Het verlangen naar een kind was zo groot dat het voor ons niet zoveel uitmaakte hoe de nieuwe donor eruit zou zien. Achteraf zijn we enorm dankbaar voor de arts die met veel overgave op zoek was naar een match voor ons. Ze heeft zo haar best gedaan voor ons en de match was dan ook perfect. Ik ben twee keer zwanger geraakt en ben nog steeds elke dag dankbaar voor het feit dat ik moeder ben geworden. En, mijn kinderen lijken op mij! Ik zie het zelf niet, maar hoor het vaak genoeg.
Eiceldonatie en hoe nu verder?
We zijn dolgelukkig met onze twee kinderen. We zijn vanaf het begin open geweest over de eiceldonatie: naar onze omgeving en ook naar de kinderen toe. We hebben een voorleesboekje over eiceldonatie waaruit we voorlezen en als de kinderen vragen hebben dan zullen we die altijd open en eerlijk beantwoorden. Echter, ik heb dit verhaal wel anoniem gedaan. Toen ze er eenmaal waren, kreeg ik een heel ander gevoel bij mijn openheid. Ik heb er zeker geen spijt van, maar vanaf nu is het hun leven en identiteit en niet meer echt mijn verhaal.
Wat ik soms nog wel moeilijk vind is dat we nog embryo’s ingevroren hebben liggen. Heel erg dubbel. Na mijn eerste zwangerschap wilde ik ze graag allemaal nog terugplaatsen. Maar na mijn tweede zwangerschap kreeg ik een burn-out. Ik ben veranderd en ben er nu niet zeker van of ik ze ooit terug ga plaatsen. Het moeilijke hieraan is dat ik zo graag een kinderwens had en ik er alles aan wilde doen om die te realiseren. De gedachte dat ik potentiële kindjes zou laten gaan, doet pijn. Maar is het een verstandige keuze op dit moment voor ons? Als ik op mijn gevoel afga zeg ik ja. Als we er rationeel over nadenken dan zeggen we nee. We zijn nu niet meer met z’n tweeën, maar hebben ook twee kindjes waar we rekening mee moeten houden. Hebben we er de energie voor? Of willen we die energie liever in onze kinderen steken? Als ik denk aan de behandeling dan weet ik ook niet zo zeker of ik daar wel weer naar terug wil. De tegenslagen die het met zich meebrengt zou ik nu, nog herstellende van mijn burn-out, denk ik niet aan kunnen. Maar toch ben ik er nog niet honderd procent zeker van. Mijn droom is altijd drie kinderen geweest en ik lijk dat nog moeilijk te kunnen loslaten. Als kinderen bij ons op de natuurlijke manier zou kunnen en het niet zoveel energie had gekost, dan hadden we waarschijnlijk wel dat derde kindje gehad. Maar ik count my blessing, zeker als ik kijk naar waar we vandaan komen.
Nu de kinderen er zijn, zijn we zo gelukkig met waar we staan als gezin. Ik zit in rustig vaarwater. Ik heb een paar jaar geleden een stapje terug moeten nemen en zie dat nu als de beste keuze ooit. De ratrace waar ik in zat was niet gezond. Nu heb ik ervaren hoe het is om rustig te leven want een kinderwens hebben en die willen vervullen trekt je echt uit je rustige leventje en zet je op een achtbaan waarvan je niet weet wanneer die stopt.
Ik zie nu pas in, nu ik er niet meer in zit, hoe heftig die periode was. Ik zou dan ook tegen iemand die net met vruchtbaarheidsbehandelingen begint willen zeggen: zorg goed voor jezelf en je mentale gezondheid! Het is je overkomen en je hebt hier echt geen schuld aan. Het maakt je niet minder vrouw. Vraag om hulp en bekijk hoe je je rust kunt pakken om op de langere termijn het vol te kunnen houden. Onderschat de impact niet. En, volg je eigen koers.
Veel liefs,
Bo
Bo woont samen met haar vriend en twee kinderen. Ze wil haar verhaal delen om vrouwen die dit nu meemaken te laten weten dat ze niet alleen zijn. Zij had zelf 10 jaar geleden zo graag een verhaal willen lezen waarin ze herkenning had gevonden. Haar grootste wens is uitgekomen, nadat ze 5 jaar in een medische behandeling heeft ondergaan.
Slechtste advies ooit: Sommige dingen in het leven worden je misschien bespaard én je moet er niet zoveel mee bezig zijn.
Beste advies ooit: Wees bewust van wat je allemaal wel hebt. Dit definieert jou niet.
Wat zou je tegen iemand die net begonnen is willen zeggen: Volg je eigen koers en doe rustig aan.
Wat zou je tegen jezelf willen zeggen: Doe rustig aan. Je bent veel te hard gegaan en dat heeft ervoor gezorgd dat je op een gegeven moment op was. Je doel willen halen is goed, maar niet ten koste van alles.
Geen reactie's