03 okt “Vervroegd in de overgang raken maakt je niet minder vrouw”.

“Toen ik op mijn 19^e nog steeds niet menstrueerde, ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de gynaecoloog. Daar kwamen ze erachter dat mijn eierstokken al in de overgang waren geraakt. Dat betekende dat ik zelfs voor de puberteit al in de overgang was gekomen, wat erg zeldzaam is”.

Vervroegd in de overgang.

Een late puberteit en menstruatie zit bij ons in de familie. De alarmbellen gingen daardoor ook niet meteen af en het duurde vrij lang voordat ik doorverwezen werd naar een specialist. Daar kwam bij dat ik het erg moeilijk vond dat ik niet net zoals alle andere meisjes om mij heen ‘gewoon’ ongesteld werd. Dit maakte mij heel erg onzeker. Ik trok me terug en was niet open over de situatie waardoor het langer duurde voordat ik zelf aan de bel trok bij mijn ouders. Toen ik op mijn 19^e nog steeds niet menstrueerde, ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de gynaecoloog. Daar kwamen ze erachter dat mijn eierstokken al in de overgang waren geraakt. Dat betekende dat ik zelfs voor de puberteit al in de overgang was gekomen, wat erg zeldzaam is. Ze vermoedden dat het te maken heeft met een auto-immuun proces, waarbij je eigen organen als het ware in verval raken zoals bij andere auto-immuunziekten als schildklieraandoeningen, nierziektes of vaatontstekingen. Ik had gelukkig geen tekenen van een auto-immuunziekte. En na uitgebreid onderzoek bleken al mijn organen gezond en goed aangelegd, waaronder ook mijn baarmoeder.

Een gek soort verdriet, toen.

De eerste jaren na de diagnose wist alleen mijn familie het en later ook een enkele vriendin. Het bleef voor mij een heel moeilijk onderwerp om over te praten. Niemand om mij heen was immers bezig met haar vruchtbaarheid. De meeste twintigers zijn druk bezig met studeren, werken, uitgaan en leuke dingen doen. Ik natuurlijk ook wel, maar toch droeg ik het verdriet met me mee om een kinderwens die ik niet zomaar zou kunnen vervullen. Een gek soort verdriet dat niemand leek te snappen. Het verwerken van de diagnose op die leeftijd ging erg moeizaam. Ook al was mijn kinderwens op dat moment niet actueel, de diagnose die ik kreeg wel. Het besef van de impact op mijn verdere leven vond ik erg zwaar. Hoe zou het nu zijn als ik straks wel een kinderwens heb? En word ik dan wel oma?

Als ik een vriendje kreeg, vertelde ik het meestal wel vrij vroeg in de relatie, uit zelfbescherming en ook om eerlijk te zijn. Ze reageerden altijd heel begripvol en hebben de relatie nooit hierom verbroken. Maar toch hadden ze volgens mij niet helemaal door wat het uiteindelijk zou betekenen. En had ik het gevoel dat ze mijn verdriet niet echt konden begrijpen.

De omgeving.

Op het moment van vertellen reageert eigenlijk iedereen heel begripvol. De meeste mensen hebben totaal geen idee dat zoiets überhaupt voorkomt bij zo’n jong persoon en vinden het heel erg voor je. Door de jaren heen merk ik dat het begrip uiteindelijk moeilijk om te zetten is in gedrag. Sommige vriendinnen weten niet goed hoe ze het onderwerp kunnen aansnijden en vermijden het daardoor een beetje. Dat vind ik heel erg moeilijk. Ook zijn er anderen die, ondanks dat ik aangeef dat ik niet ‘beschermd’ of ‘ontzien’ wil worden, tóch moeite hebben om mij meteen van hun zwangerschap op de hoogte te stellen. Ik vind dat enerzijds heel lief, maar aan de andere kant kwetst dit mij toch. Ik vraag juist om dit niet te doen, omdat ik net als iedere andere vriendin behandeld wil worden. Mij anders behandelen geeft mij nog meer het gevoel dat ik anders ben en dat wil ik niet.

Gelukkig zijn er ook mensen die er wél uit zichzelf over beginnen en gewoon vragen of ik er over wil praten. Dat vind ik heel erg fijn en ontzettend waardevol in een vriendschap. Mijn zusje bijvoorbeeld heeft mij altijd betrokken bij haar zwangerschappen en deze heb ik dan ook van heel dichtbij meegemaakt. Het meest bijzondere vond ik de geboorte van haar kinderen, waar ik bij mocht zijn. Geweldig vond ik dat!

Kinderwens. 

Ik ben van kind af aan altijd dol geweest op kleine kinderen en geïnteresseerd in hun ontwikkeling. Als tiener paste ik op alle baby’s en kinderen in de buurt, als hun ouders op pad gingen, en vond dit ook echt leuk om te doen. Ik hoopte altijd dat ik later ook een gezinnetje zou hebben. Maar goed, omdat ik op jonge leeftijd al wist dat ik niet vanzelf zwanger kon raken, is mijn kinderwens (en de ontwikkeling van die wens) altijd een beladen onderwerp geweest.

Ik vond het zwaar om een actieve kinderwens te hebben, wetende dat dit een onmogelijke wens was. En toch zeg ik volmondig: ja, het verlangen is er altijd geweest. En sinds ik de laatste jaren ook nog eens met de man van mijn dromen getrouwd ben, hebben we een actieve kinderwens.

Waarom ik nu wel mijn verhaal wil delen. 

De laatste jaren ben ik er meer open over. Een aanleiding hiervoor is dat, nu ik getrouwd ben, mensen vaak vragen of we kinderen willen. Mijn man is veel opener dan ik waardoor we steeds vaker vertellen hoe het bij ons zit. Daarnaast heb ik gemerkt hoe waardevol het kan zijn voor een ander als vrouwen die niet vanzelf zwanger kunnen raken hun verhaal delen. Door andere verhalen te lezen voelde ik me verbonden en niet meer alleen. Dit gaf me kracht uit een hoek die ik niet had verwacht waardoor ik het langzaamaan zelfs prettig vond om mijn eigen verhaal te delen. Nu we in een fertiliteitstraject zitten deel ik het ook met mijn collega’s. Voorheen was ik altijd bang om medelijden te krijgen. Maar ik heb nu door dat het juist medeleven is. Nadat ik mijn verhaal deelde, kwam ik erachter dat er zoveel meer mensen zijn die ook ervaring hebben met niet vanzelf zwanger raken. Daar zit zo vaak verborgen leed achter dat ik denk dat het enorm waardevol is om elkaar hierin te vinden.

Dit moet je weten en some wise words… 

Mijn tienerjaren heb ik wisselend ervaren. Ik voelde me erg alleen, maakte me erge zorgen en had sterk het gevoel dat er iets goed mis zou zijn. Ik was erg onzeker over de hele situatie en durfde er niet over in gesprek te gaan. Mijn ouders hebben dit onvoldoende doorgehad, maar dat is niet iets waar ik hen de schuld van wil en kan geven. En gelukkig hebben we er later ook over kunnen praten. Die onzekerheid nam ik ook mee in mijn studie geneeskunde. Zo twijfelde ik wel eens of ik als arts wel de motivatie kon opbrengen om mensen te ‘genezen’, terwijl ik zelf een ongeneeslijke aandoening had die ik al een groot deel van mijn leven met me meedroeg. Ik ben blij dat ik toch de kracht had om door te zetten waardoor ik inmiddels een geweldig vak mag uitoefenen.

Wat ik nu tegen mezelf zou willen zeggen toen ik net te horen kreeg dat ik vervroegd in de overgang was? Vervroegd in de overgang raken maakt je niet minder vrouw. Moeder worden of zijn maakt je geen completere vrouw. Elke vrouw kan bloeien en in haar kracht staan, ongeacht of ze wel of geen moeder is. Je bent mooi zoals je bent en laat je levensvreugde niet verloren gaan door deze diagnose. Geef jezelf de tijd om het te verwerken. Wees verdrietig. Wees boos. Maar kijk vooral naar alles wat wél kan. Geniet en leef bij de dag. Wie weet wacht er een wonder en komt je wens ooit uit, maar leg daar nu niet te veel de focus op. Deel je verhaal met de mensen om je heen, haal steun uit hun medeleven en geef steun aan andere vrouwen door open en eerlijk te zijn. You can do this!