27 apr ICSI 2: Van de 16 eicellen hield ik maar 1 embryo over.

Ik had nooit gedacht dat ik ICSI nodig zou hebben om mijn kinderwens te vervullen. Als klein meisje speelde ik uren met Barbies, poppen en Polly Pockets. Ook was ‘vadertje en moedertje’ spelen één van mijn favoriete dingen om te doen. Ik was een echt meisje-meisje en bedacht al op jonge leeftijd namen voor de kinderen die ik later zou krijgen. Bizar eigenlijk nu ik erover nadenk hoe anders je leven dan kan lopen. 

In september 2016 maakte ik voor het eerst een verre reis naar Canada samen met mijn grote liefde, Bart. Ik ontmoette Bart toen ik 15 was op de middelbare school. We zoenden een keer in de kroeg en verloren elkaar na zijn examenjaar uit het oog. Tien jaar later kwamen we elkaar weer tegen. Beiden kwamen we net uit een lange relatie en we besloten te daten. Na een aantal maanden waren we een stel en woonden we al snel samen. De reis naar Canada begon wat onstuimig doordat Bart na de vlucht last kreeg van zijn buik. We voelden iets hards in zijn buik en dachten aan wat verstopping door het lange zitten. Tijdens de reis probeerden we het één en ander aan medicatie maar niets hielp. Bart wilde absoluut niet naar een dokter en we lieten het voor wat het was en genoten van onze campertrip door the Rockies. Bij terugkomst zijn we toch naar de huisarts gegaan die ons direct doorstuurde naar een MDL-arts. Deze leek na een scan niet te weten wat hij van de massa (12 bij 12 cm) moest vinden en stuurde ons door naar een oncoloog waar wij pas na twee weken terecht konden.

De medische mallemolen 1.

Intuïtief belde ik samen met mijn schoonmoeder de huisarts om dit te bespreken waarna we de volgende dag bij de oncoloog zaten. Een pijnlijke punctie volgde en we werden met spoed doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis. Achteraf fgezien belandden we toen al in de trein: van het invriezen van Barts zaad en de keuze van de artsen om Barts testikels toch niet te hoeven weghalen, tot het schrijven van een verklaring waarin Bart verklaart bij overlijden zijn zaad volledig onder mijn toezicht te plaatsen. Heftige dingen wel. Op oudjaarsavond, nadat Bart zijn laatste chemo heeft gekregen, vroeg hij mij om precies middernacht ten huwelijk en we trouwden datzelfde jaar in november. Na zware chemo’s en een levensgevaarlijke operatie kwam de tijd van herstel. We pakten beiden ons leven langzaam weer op, Bart met opbouwen van werkzaamheden en ik op zoek naar een baan. Toen Bart ziek bleek heb ik namelijk mijn baan opgezegd om voor hem te kunnen zorgen.

We werden aangewezen op ICSI. 

Toen we voelden dat ons leven weer wat op de rit was besloten we in april 2018 te starten met het fertiliteitstraject. Helaas produceert Bart geen zaad meer waardoor we aangewezen waren op ICSI. De behandeling zijn we gestart in het VU, het ziekenhuis waar Bart ook voor zijn kanker is behandeld en waar zijn zaad lag opgeslagen. In juli begon ik met stimuleren, waarna in augustus een punctie volgde. Na ruim 3 jaar en 13 mislukte terugplaatsingen besloten we in november 2020 voor een lange pauze te gaan. We waren op en konden echt even niet meer. We stapten uit de trein en voelden echt een last van onze schouders vallen. Helaas belandde ik 3 maanden na ons besluit ziek thuis door een oogziekte (Serosa) die ontstaan is door alle stress. Mijn baan vergde veel van mij, zeker in combinatie met alles van de afgelopen jaren.

Een nieuwe behandeling en ICSI 2.

In het jaar dat ik thuis heb gezeten heb ik veel mogen leren. Bijvoorbeeld dat ik niet overal controle over heb en dat het leven niet maakbaar is. Wél maakbaar zijn de gedachten die ik heb over wat mij overkomt. De kracht van omdenken en relativeren zorgen er voor mij voor dat ik vervelende situaties veel beter aankan. Wat ik ook belangrijk vind, is te accepteren dat het leven niet altijd leuk en positief is, en dat is oké. Op mindere dagen laat ik dit gevoel helemaal toe; ook verdriet en boosheid mogen er zijn. Hierna pak ik mezelf weer op en kijk ik naar wat er wel is. Wat gaat goed en waar ben ik vandaag dankbaar voor?
In november 2021 besloten we dat we er weer aan toe waren om het traject op te pakken. Vorig jaar is er een centrum voor kinderwens dichter bij ons huis geopend. We kozen ervoor hier een nieuw traject te starten en de negatieve energie van het oude ziekenhuis achter ons te laten. Het nieuwe ziekenhuis voelt erg goed en we hebben hier laatst de punctie en terugplaatsing van ICSI2 gedaan. De punctie deed ik onder sedatie waardoor het voor mij super relaxed was, echt heel fijn en een enorm verschil ten opzichte van de vorige keer. Van de 16 eicellen die uit de punctie kwamen bleef helaas uiteindelijk maar 1 embryo over.

Open en eerlijk.

Onlangs ben ik op Instagram over onze situatie gaan delen. De jaren ervoor deelden we het alleen met familie en vrienden. Hoe graag deze mensen er ook voor ons willen zijn, ze begrijpen niet hoe het echt voor ons is. Hierdoor zijn er in de afgelopen jaren best wat lastige situaties voor ons ontstaan. Wanneer we een negatieve uitslag kregen konden mensen hier uiteraard begrip voor hebben en ons hierin steunen, dit is tastbaar. Maar onze gevoelens en emoties bij de vele verjaardagen, Sinterklaasfeesten, babyshowers, zwangerschapsaankondigingen en noem maar op, zijn minder tastbaar. Soms heb ik me weleens afgevraagd waarom mensen op deze momenten niet aan ons denken. Inmiddels heb ik ook geleerd dat deze mensen het simpelweg niet kunnen weten dat wij deze momenten lastig vinden als wij het ze niet vertellen. Sinds ons nieuwe traject zijn we hierin ook veel opener. Eén van mijn grootste lessen van de afgelopen jaren is wanneer je iets nodig hebt je zelf degene bent die ervoor kan zorgen dat je het krijgt. In dit geval kunnen we er niet vanuit gaan dat mensen weten hoe bepaalde gelegenheden voor ons zijn, we kunnen er wel voor kiezen het ze te vertellen en eventueel hulp te vragen. Deze verantwoordelijkheid ligt altijd bij onszelf.

Liefs,

Melissa