12 apr Femke: Na mijn miskraam is het lastig om positief te blijven.

Na een miskraam positief blijven is niet makkelijk. Als klein kind had ik een paar dromen. Ik wilde later graag schrijver worden, een reis maken naar Afrika, trouwen in een grote, witte jurk en bovenal moeder worden. Eigenlijk heb ik alle dromen waargemaakt op één na: moeder zijn. Zoals zovelen is mij altijd geleerd dat je, als je maar hard genoeg je best doet, je kunt bereiken wat je wilt. Helaas geldt dat niet voor het moederschap.

Al bijna vier jaar doen mijn man en ik ontzettend ons best. Het eerste jaar hadden we geduld. We wisten uit verhalen uit onze omgeving echt wel dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is. En dat het soms een jaar duurt voordat je een positieve test in handen hebt. Wel had ik in die tijd veel buikpijn. Eigenlijk de jaren voorafgaand ook al. Er is een prikkelbaredarmsyndroom vastgesteld en toen ik verder onderzoek wilde, werd het uiteindelijk afgedaan met ‘stress’. Als vrouw met ambities, faalangst en een grote mate van perfectionisme weet je vrijwel een ding zeker als je met klachten naar de arts gaat: tot het tegendeel is bewezen, is het stress. Althans, dat gevoel krijg ik altijd.

Medicijnen, hormonen en afwachten

Na dat jaar besloot ik naar de huisarts te gaan. Ik vertelde over mijn buikpijnklachten en mijn onregelmatige en zware menstruaties. De huisarts gaf aan dat heel veel vrouwen denken dat dit zo is, maar dat dit uiteindelijk wel meevalt. Ieder lichaam is anders en je cyclus kan door kleine invloeden al wat verstoord raken. Met de kennis van nu weet ik dat hij ongelijk had, maar toen stond ik pas aan het begin. Mijn voorgevoel duwde ik weg. Toch kreeg ik een doorverwijzing naar het eerste ziekenhuis. Na de eerste onderzoeken bleek dat ik teveel prolactine aanmaakte. Hierdoor dacht mijn lijf dat het net bevallen was, waardoor het de kans op een zwangerschap moeilijker maakte.

Ik kreeg hormonen om het te laten dalen en verder moesten we vooral nog een half jaar afwachten. Ik gaf aan dat ik me zorgen maakte over mijn zware menstruaties en de buikpijn, maar dat werd een beetje weggewuifd. Ik kreeg zware pijnstillers mee en nog andere medicijnen die het bloedverlies moesten minderen. Die laatste heb ik overigens nooit gebruikt, omdat mijn voorgevoel zei dat dit niet de oplossing was. Destijds heb ik gevraagd of het misschien endometriose kon zijn. Ook dat werd aan de kant geschoven, omdat dit volgens de arts met een operatie moest worden vastgesteld. Zo’n operatie kon zorgen voor littekenweefsel en dat wil je niet als je nog zwanger wil raken. Met die pijnstillers, medicijnen en hormonen ging ik naar huis. We moesten het nog maar een half jaar proberen. Tevergeefs.

Een diagnose en een miskraam.

Uiteindelijk kwam ik na bijna twee jaar bij een andere arts in een ander ziekenhuis terecht. Mijn voorgevoel bleef me maar vertellen dat dit niet ‘zomaar buikpijn’ was. Na een operatie bleek het inderdaad om endometriose te gaan. Om de kansen op een zwangerschap te vergroten werd gesproken over IUI en IVF, maar toen kwam corona waardoor tijdelijk deze vruchtbaarheidsbehandelingen  niet werden opgestart. Ik werd vanwege die endometriose doorverwezen naar een ander ziekenhuis, waarin ze hierin zijn gespecialiseerd. Uiteindelijk ben ik vorig jaar zwanger geraakt, maar kreeg ik na negen weken een miskraam. Ik had nooit gedacht hoe groot de mentale impact hiervan zou zijn. Na al die jaren eindelijk zwanger, jezelf toestaan om toch eens te fantaseren over de kleur van de babykamer en dan ineens: poef. Weg met je droom.

En nu

Na die miskraam heb ik even nodig gehad om mezelf weer bijeen te rapen. Tegelijkertijd voel je erg de drang: je moet door. Op dit moment zitten we daarom in onze laatste twee IUI-behandelingen. Daarna gaan we, als het nog nodig is, over op IVF.

Vanaf de eerste dag in het ziekenhuis hebben mijn man en ik besloten om open te zijn over het traject. Dat is soms moeilijk en pijnlijk, maar opmerkingen als ‘Zo’n baby staat je goed’ zijn vaak nog pijnlijker. Bovendien valt het me op dat er nog altijd weinig over wordt gesproken.  Het zorgt voor herkenning en soms is het gewoon fijn om je frustraties met gelijkgestemden te kunnen delen. Je hoeft even niet uit te leggen waarom ‘goedbedoelde adviezen’ je raken. En als je aangeeft dat het soms gewoon heel erg zwaar is, is er niemand die daar van opkijkt.

Moeilijke momenten

De laatste maanden, zeker na de miskraam, merk ik dat het lastiger voor mij is om positief te blijven. Soms heb je even helemaal genoeg van het ‘gepluk’ aan je lijf. De zoveelste echo, het zoveelste ritje naar het ziekenhuis en als je dan weer ongesteld bent: de zoveelste teleurstelling. Ik ben blij dat mijn man en ik er samen over kunnen praten en dat we niet uit elkaar zijn gegroeid. Toch denk ik dat er in het ziekenhuis nog veel winst te behalen valt als het gaat om de mentale begeleiding van stellen in deze trajecten. Ik kan me oprecht niet herinneren dat een arts aan mij of mijn man ooit heeft gevraagd: ‘Houd je het nog vol?’ Want zolang je niet zwanger bent en er nog genoeg kansen zijn, ga je door. Terwijl af en toe een pauze inlassen helemaal niet verkeerd is. Dat zorgt niet dat je faalt, maar dat je juist even naar je lijf luistert. Met mijn columns hoop ik dit soort onderwerpen nog beter op de kaart te zetten, omdat ik heel erg achter de missie van Fit For IVF sta. Rondom mijn onvervulde kinderwens heb ik helaas niet alles in de hand. Maar als het gaat om meer openheid te geven, weet ik: mijn best doen helpt.

Liefs,

Femke