01 okt “Door te praten kun je je gevoelens delen”.

In deze story lees je het bijzondere verhaal van Esther Melissen. Hoe ze erachter kwam dat ze niet vanzelf zwanger kon raken en wat voor impact dat op haar leven heeft gehad. Ze heeft tijdens haar ongewenste kinderloosheid een paar waardevolle lessen geleerd en inzichten opgedaan, die ze heel graag met jou wil delen.

Ready for the real deal?

Mijn vriend en ik kwamen samen tot de beslissing dat we klaar waren voor een kindje en dus een zwangerschap. Het Mirena-spiraaltje, dat mij beschermde tegen een zwangerschap en ervoor zorgde dat ik niet ongesteld werd, moest verwijderd worden. Na een menstruatie bleven de twee daaropvolgende ook uit en ondertussen waren de zwangerschapstesten die ik deed negatief. Na een half jaar voelde ik dat er iets niet goed was en belden we de huisarts om door verwezen te worden voor verder onderzoek. Eenmaal doorverwezen naar de fertiliteitsafdeling van het Meanderziekenhuis kreeg ik een bloedtest. Uit de test kwam naar voren dat ik een AMH-waarde van 0,2 had. (De AMH-waarde vertegenwoordigt je voorraad eicellen. Hoe kleiner de voorraad wordt, hoe lager je AMH-waarde wordt. Deze waarde begint bij 11 en eindigt bij 0.) Ik ging naar huis met de diagnose POF (prematuur ovarieel falen). Ofwel: de vervroegde overgang. Dat betekende voor mij dat ik niet vanzelf zwanger kon raken, maar alleen via een IVF-traject.

Het medisch traject

Het medisch traject voelde als een achtbaan. Er waren momenten van positieve energie waarbij het gevoel en de gedachte dat het raak was overheerste. En er waren momenten van depressieve gevoelens en ongeloof. “Waarom overkomt mij dit nou? Why the F* spuit ik mezelf helemaal vol met hormonen voor een minimale kans bij de punctie? Dit is gekkenwerk!”. Tijdens het proces ben ik mezelf enorm tegengekomen. De hormonen die ik inspoot hadden een weerslag op mijn gemoedstoestand en dus ook op onze relatie. Mijn vriend snapte totaal niet waarom hormonen zo’n invloed op mijn gedrag konden hebben. Daarnaast werd ik bang dat hij bij mij weg zou gaan, simpelweg omdat ik hem geen kind kon geven. Deze periode van onbegrip en onzekerheid legde een enorme druk op onze relatie. In deze tijd heb ik mezelf aangeleerd om positief ingesteld te blijven en om simpelweg vol te houden. Dat betekende niet dat het verdriet er niet mocht zijn, verdriet hoorde daar juist bij. Dat was belangrijk, maar na een dag verdrietig zijn was het hop en weer door.

Open en eerlijk

Ik kom uit een grote familie. Zowel mijn moeder en mijn zussen hebben nooit problemen gehad met zwanger worden. In tegenstelling, bij de gedachte waren ze vaak al zwanger 😉 Dat het bij mij anders bleek te zijn was voor iedereen onbegrijpelijk en zwaar om te verwerken. Gelukkig heb ik altijd veel steun gekregen en konden we er samen over praten: “Praten helpt enorm. Dat was dan ook een van de vele redenen om mijn verhaal altijd open en eerlijk aan mijn omgeving te vertellen. Ook al was het mijn lichaam dat haperde, we moesten toch samen door het proces heen en zagen geen enkele reden om geheimzinnig te doen. Tijdens het traject gebeurde er veel. En mijn vriend en ik kwamen op een gegeven moment terug op onze beslissing om alles met iedereen te delen: “Na 2 mislukte terugplaatsingen moet ik wel zeggen dat ik wat minder ging delen uit zelfbescherming. De teleurstelling keer op keer weer naar boven moeten halen en vertellen, deed pijn. We kozen ervoor om de precieze data niet meer te delen.”

 Mindset is key.

Tijdens het traject was het soms moeilijk om positief te blijven. Om mijn teleurstellingen minder heftig te maken nam ik mezelf steeds meer in bescherming. Ik trok me terug en ergerde me aan mijn vriend die altijd positief en motiverend was. Het voelde alsof hij me totaal niet begreep totdat ik dit op mijn werk met een mannelijke collega besprak en hij tegen me zei: “Ja maar Esther, wat zou het met jou doen als hij het niet meer zag zitten en alleen maar negatief was?” Dat was een enorme eyeopener, want inderdaad: positief blijven was het beste wat hij kon doen in deze hele situatie. Ik besefte me dat het zo moeilijk voor een man is om van de ‘zijlijn’ mee te kijken en dat hij dat allemaal voor mij deed. “Dus, mocht je dit herkennen… Hij doet het voor jou <3!”

Wat ik tegen mezelf zou willen zeggen toen ik aan de start van ons IVF-traject stond?

“Wat ontzettend dapper dat jij dit heftige traject aangaat om je grootste wens in vervulling te laten gaan. Je bent nu al een heldin! Probeer positief te blijven en als dat niet lukt zoek iemand, buiten je vriend of man om, om mee te praten. Zorg goed voor jezelf! Wees lief voor jezelf en trek je niet terug. Vertel je vrienden en familie waar je doorheen gaat en vertel ze wat je nodig hebt. Wees open en eerlijk. Zie de tussenperiode tussen een mislukte punctie, overplaatsing of een nieuw traject niet als een vertraging, maar als een aansterkperiode! Gebruik deze periode om op kracht te komen door gezond te eten, te bewegen en sociaal actief te blijven. Je vrienden kunnen voor ontlading zorgen, je energie geven en je afleiden. Vergeet niet: YOU ROCK!”