11 mei Daar zit je dan met een onvervulde kinderwens omgeven door bolle buiken.

Al zo’n vijftien jaar werk ik in de zorg. In die periode heb ik veel veranderingen meegemaakt. Sommige negatief, andere juist ten goede om de zorg echt te verbeteren. Zo is er veel meer aandacht voor belevingsgerichte zorg, iets dat ik in mijn werk met ouderen met dementie dankbaar omarm.

Toch zie ik ook dingen waarvan ik me afvraag waarom die in de loop der jaren nog niet zijn veranderd. Het valt me extra op, omdat ik het niet alleen opmerk als verpleegkundige, maar ook als patiënt zelf. Het is iets dat menig vrouw in mijn situatie herkent. Namelijk het feit dat er nog altijd – in de ziekenhuizen waar ik kom – geen onderscheid wordt gemaakt tussen vrouwen met een vervulde en een onvervulde kinderwens. Zelf behoor ik al vier jaar tot de laatste categorie. Al enige tijd moet ik hiervoor vaak naar het ziekenhuis. Terwijl ik dan wacht op mijn afspraak met de fertiliteitsarts of gynaecoloog, ben ik vaak omgeven door vrouwen met bolle buiken. Als het nu een aparte afdeling is en al deze vrouwen via een moeizaam traject zwanger zijn geraakt, kan ik er nog enige psychische logica in ontdekken. Zo van: houd vol, aan het einde van de tunnel is licht én voor jou ook een bolle buik. Maar dat is het niet. In plaats van hoopvol, is het juist voortdurend confronterend.

Nu hebben mijn man en ik gezegd dat we proberen om zo luchtig en open mogelijk met deze situatie om te gaan. Dat neemt echter niet weg dat voor mij soms, wellicht overmand door hormonen, de luchtigheid ver te zoeken is. Onlangs werd ik geopereerd. Grenzend aan de afdeling waar ik verbleef, was de kind- en kraamafdeling. Ik sprak hierover met een vriendin. Na bijna tien jaar diverse trajecten te hebben doorlopen, is ze ongewild kinderloos gebleven. Na alle trajecten is ze slechts een keer zwanger geweest en dat eindigde na veertien weken in een miskraam. In het ziekenhuis moest de zwangerschap worden afgebroken. Op zich al een traumatische ervaring, maar dat gebeurde op dezelfde afdeling als waar ook ‘gewone’ bevallingen plaatsvinden. Terwijl ze baby’tjes hoorde huilen en de vreugde van kersverse ouders mee kreeg, vond daar op haar kamer een stille ramp plaats. Ze is een stoere vrouw die niet schroomt om alle details rondom het onderwerp kinderloosheid met mij te delen, maar dit vertelde ze met tranen in haar ogen. Omdat deze herinneringen nog altijd traumatisch zijn.

Als vrouw met een kinderwens word je al continu onbedoeld geconfronteerd met dat wat jij zo graag wil. De zoveelste zwangerschapsaankondiging in je vriendengroep of op Facebook. Overal zwangere vrouwen. Overal baby’s. Laten we er dan voor zorgen dat je, als je jezelf al zo kwetsbaar en onzeker voelt over de toekomst, niet nog eens extra wordt geconfronteerd met het verdriet en het gemis om iets dat je zo graag wil. Het wordt tijd dat dit voor al die vrouwen èn mannen in dit soort trajecten verandert. Zorg voor onderscheid op deze afdelingen. Als het over een onvervulde kinderwens gaat, heb je al zo weinig zelf in de hand. Laten we er dan op z’n minst voor zorgen dat je wel zelf in de hand hebt of je de confrontatie met deze gemengde gevoelens aangaat. Want ook dat is belevingsgerichte zorg. 

Liefs,

Femke