04 okt “Na negen jaar geen menstruatie toch bloedingen”.

Opeens had ik, na negen jaar geen menstruatie, bloedingen. Betekende dat dan dat ik weer een eisprong had? Meteen dacht ik: is mijn lichaam dan misschien gefixt? Was het dan toch allemaal een slechte droom? 

Twee weken geleden kwam het opeens op. Ik had krampen in m’n buik en had het gevoel dat ik ongesteld moest worden. Wat vreemd is, want ik menstrueer al bijna 9 jaar niet meer.

En ja hoor, opeens had ik bloedingen. Heel lichtjes en plotseling waande ik me weer 20 en ik kon me opeens herinneren hoe het was als je er net achter komt dat je ongesteldheid er is en je er wéér niet klaar voor bent🙄😓. Om eerlijk te zijn is niet ongesteld worden de enige bijkomstigheid van de vervroegde overgang waarvan ik altijd denk: I don’t miss you 😏.

Twee à drie dagen liep ik opeens na zo’n lange tijd weer met een maandverbandje in. Een gek gevoel moet ik zeggen. Ik hield mezelf voor dat het net niet genoeg was om een tampon in te doen en dat het wat uit de hand gelopen afscheiding was. Wat dus een complete illusie was want bij elk toiletbezoek schrok ik door de hoeveelheid en moest ik mezelf weer rustig praten door te zeggen dat ik vooral niet in paniek moest raken en dat het best mee viel 😓.

Google is not your best friend.

Al snel belde ik met de huisarts en die gaf aan dat ik het liefst zo snel mogelijk een onderzoek moest doen: een echo en een uitstrijkje. Daarna zocht ik nog even op Google op (waarvan je van tevoren weet dat je het niet moet doen maar het dan toch gaat doen) wat er aan de hand kon zijn. Ik las dat het in ieder geval goed is om de huisarts te bellen (check) en dat ze waarschijnlijk een onderzoek gaan doen om poliepen, vleesbomen of baarmoederhals- of baarmoederslijmvlieskanker uit te sluiten (ook check). Alhoewel ik al een afspraak had gemaakt en wist dat ik een echo en uitstrijkje ging krijgen vielen de woorden die ik las me zwaar. Het verdriet was als een zachte deken die over mijn schouders werd getrokken en in mijn gedachten zag ik het allemaal al misgaan.

Tevreden terug uit Nederland.

Omdat we in Spanje zitten moest ik bedenken wat het beste was om te doen. Terugvliegen naar Nederland of in Spanje een Nederlandse kliniek opzoeken waar ik het onderzoek kon doen. Dat laatste bleek ingewikkeld te zijn met de verzekering dus koos ik ervoor om de afspraak in Nederland in te plannen. Het motto was hoe sneller hoe beter want de zorgen die ik had en de stress die het mij opleverde wilde ik zo snel mogelijk kwijt. Een week later vloog ik naar Nederland waar twee lieve vriendinnetjes klaar stonden om me te vergezellen. Ik kon gelijk terecht bij de vrouwenkliniek in Amsterdam-Zuidoost waar ik een hele fijne ervaring had. Opgelucht liep ik een half uur na mijn afspraak naar buiten. Mijn baarmoeder zag er goed uit en mijn slijmvlies was een mooie strakke lijn. Kort daarvoor had ik een uitstrijkje gedaan waar ik drie weken later de uitslag van zou krijgen. Al met al was ik blij dat het allemaal achter de rug was en ging ik enigszins tevreden terug naar Spanje toe…

 Again…

…Om twee weken later weer hetzelfde mee te maken 😓. Mijn brein maakte overuren. Na negen jaar geen menstruatie was ik zo benieuwd waar dit vandaan kwam. Ik las dat het wel eens vaker voorkomt en dat een schommeling in je hormoonhuishouding er ook voor kan zorgen. Betekende dat dan dat ik weer een eisprong had? Meteen dacht ik: is mijn lichaam dan misschien gefixt? Was het dan toch allemaal een slechte droom? Ik heb wel eens gelezen dat in tijden van oorlog vrouwen niet zwanger raakten omdat het lichaam in een soort sluimerstand ging. Door de stress die werd ervaren en ter bescherming omdat een kind opvoeden tijdens de oorlog nu eenmaal niet gunstig was. Waarom weet men niet precies en of het echt waar is weet ik ook niet maar toch gaf het me hoop. Was dat het dan? Had ik te veel stress en was ik daarom even onvruchtbaar?

Alhoewel ik wist dat, dat (bijna) onmogelijk was kwam het wel in me op. Meteen. Zelfs nu bij het schrijven zet ik het woord ‘bijna’ tussen haakjes omdat ik ergens hoop op een godswonder. Maar goed, ook hiervan weet ik dat dat er niet gaat komen, maar hoop ik je zo een beetje te laten zien hoe de gedachten van iemand die onvruchtbaar is heen en weer kunnen schieten.

There is always a reason to smile. 

Als er weer onverwachts bloedingen zouden ontstaan moest ik contact opnemen met de huisarts. Zogezegd, zo gedaan. Het was goed dat ik belde en ze heeft meteen een consult gedaan met de gynaecoloog. Aankomende woensdag moet ik terugbellen om haar bevindingen te horen. Ik ben enorm benieuwd naar wat ze gaan zeggen en tegelijkertijd heb ik ook iets meer rust in mijn hoofd omdat ik weet dat alles er van binnen goed uit ziet. Na de eerste bloedingen twijfelde ik zelfs of ik hier wel iets over wilde posten. Ik probeerde een aantal keer iets op papier te zetten maar ik kon de woorden niet vinden. Ik was nog niet klaar en had wat tijd nodig. Tijd om zelf even alles op een rijtje te zetten. Wat ook helemaal goed is, want nu heb ik een blog kunnen schrijven dat voor mezelf en een ander misschien wel van waarde kan zijn. Ook is het meteen een kans om vrouwen te vinden die ook zoiets dergelijks mee hebben gemaakt #winwin. Ben of ken jij iemand? Stuur me dan gerust even een berichtje.

Liefs,

Daphne