11 nov Hormonsters? Zodra de extra hormonen door mijn lijf razen, lijkt het alsof ik een kolkend vat emoties in mij heb’.

Hormonen: iedereen heeft ze in het lichaam. Zonder deze stofjes loopt de hele boel vast. Zodra je een fertiliteitstraject ingaat, is de kans groot dat de behandeling onder andere bestaat uit het toedienen van extra hormonen. Het is een van de redenen waarom ik altijd erg tegen de trajecten op heb gezien. Ik reageer er – op z’n zachtst gezegd – niet zo lekker op. Het is niet voor niets dat ik ze daarom voortaan hormonsters noem.

Toegegeven: het zorgt met tijden ook voor komische momenten. Achteraf gezien dan, want op het moment zelf zie ik het niet zo helder. Zo heb ik eens staan te huilen aan de waterkant bij het zien van jonge eendjes. ‘Omdat de natuur zo mooi is.’ Hetzelfde kan ik hebben met jonge lammetjes in de wei. Of als ik een reclame met puppy’s zie.

Helaas is het niet altijd zo onschuldig. Sterker nog: ik denk dat te vaak wordt onderschat wat hormonen met je gemoed (kunnen) doen. Het wordt meestal maar wat weggewuifd. Of niet serieus genomen. ‘Ach, jij met je hormonen. Neem nog wat chocola.’ Waardoor je zelf soms ook niet meer weet wat je nu écht voelt. Of wat wordt beïnvloed door die kleine rotzakken. De laatste tijd merk ik dat ik, mede hierdoor, mezelf een beetje kwijt ben geraakt.

Zodra de extra hormonen door mijn lijf razen, lijkt het alsof ik een kolkend vat emoties in mij heb. Aan de oppervlakte liggen de hormonsters geduldig te wachten om toe te slaan. Op de meest onverwachte momenten. Het kan zorgen om ruzies over totaal onzinnige zaken, maar die voor mij op dat moment absoluut gerechtvaardigd zijn. Het maakt dat ik eigenlijk niets meer kan hebben en dat soms een sneer mijn enige manier is om te zeggen dat ik mezelf in de weg zit.

Maar het aller allerergste is de grote, dreigende wolk die nadert. Voor je begint zijn er slechts enkele wolkjes waar de zon rustig doorheen kan schijnen. Langzaam veranderen die van lichtgrijs naar donkergrijs tot uiteindelijk gitzwart. Het zorgt ervoor dat ik niet helder meer denk. Dat ik moeite heb om positief te blijven. Dat het me steeds minder goed lukt om met de vele teleurstellingen die zo’n traject kent om te gaan. Het zijn de zwarte wolken die me laten kennismaken met het slechtste in mezelf.

Dan kan het zomaar zijn dat chocola niet meer dé oplossing is. Omdat de zwarte wolken geen ruimte meer overlaten voor een straaltje zonlicht. Het heeft bij mij zelfs gezorgd voor zo’n disbalans dat ik professionele hulp heb gezocht. En ik denk dat het goed is dat we hier wat eerlijker over zijn. Als het gaat om de impact van een fertiliteitstraject wordt vaak gesproken over de praktische kanten. Het op tijd moeten injecteren, de vele inwendige echo’s en de gesprekken met de arts. Maar voor dat wat er écht toe doet, je mentale gezondheid, is er in mijn ogen te weinig ruimte. Gooi bovenop op alle onzekerheid, teleurstellingen en de vermoeidheid een dosis hormonen en je hebt kans op een gevaarlijke mix. Laten we het daarom vooral bespreekbaar maken. Zodat we op tijd, als chocola niet meer de oplossing is, hulp durven te vragen om de hormonsters weer te vriend te maken. Want uiteindelijk schuilt ook achter deze donkere wolken de zon.

Liefs,

Femke