01 okt Vervroegd in de overgang en de kracht van openheid.

Vervroegd in de overgang: in dit blog lees je mijn verhaal waarin ik, nu 5 jaar geleden, vertel dat ik niet vanzelf zwanger kan raken. Mijn verhaal kwam naar buiten tijdens de  campagne #letsgetreal, waarin we echte verhalen deelden om te laten zien dat niets is wat het lijkt. 

Vijf jaar geleden viel mijn wereld in duizend stukjes. Ik voelde me leeg en kon nergens meer plezier uithalen. Ik stortte me op mijn werk, FITGIRLS, korfballen en mijn sociale leven. Ik leek juist heel veel plezier te ervaren, tenminste voor de buitenwereld. De afgelopen vijf jaar waren voor mij vooral een periode van verwerking. In de eerste drie jaar was ik mezelf alleen maar voorbij aan het lopen en wilde ik niet dealen met de real world, want die was voor mij te pijnlijk. In de afgelopen twee jaar kon ik het niet meer negeren en was het tijd om het aan te pakken, stilstaan bij de feiten en er het beste van proberen te maken. Vijf jaar geleden durfde ik er niet eens over te praten: ik schaamde me, ik was bang, boos en enorm verdrietig! Nu wil ik er juist over praten. Ik wil awareness creëeren, opstaan voor de Daphne die ik vijf jaar geleden was en voor alle vrouwen die zich nu voelen zoals ik mij destijds voelde. En dat zijn er veel…

Dit is voor mij onwijs spannend en een aantal mensen die erg close bij me staan weten het al, maar nu zeg ik het hardop: ook ik ben één op de zes. Eén op de zes vrouwen kan niet op een natuurlijke manier zwanger worden. Vier jaar geleden kreeg ik de diagnose POF, Prematuur Ovarieel Falen. Door een genetische afwijking, waardoor ik een fout in mijn chromosomen reeks heb, ben ik in een vervroegde overgang geraakt. Mijn hormoonwaarden waren enorm laag, mijn menstruatie bleef uit en ik kreeg de bijkomende klachten zoals opvliegers.

Kop in het zand

Omdat de artsen al gauw konden zien dat ik vervroegd in de overgang zat, konden ze me ook precies vertellen wat ik moest doen om nog wel zwanger te kunnen raken: hormonen slikken en op den duur IVF met een eiceldonatie. Top, hier zat ik op te wachten natuurlijk… Laat maar. Zoals ik als de beste kan stopte ik mijn kop in het zand en stopte ik al mijn energie in feesten, leuke dingen doen en vooral niet denken aan wat ik te horen kreeg, want stiekem hoopte ik dat ik helemaal niet vervroegd in de overgang zat en dat het allemaal een vergissing was. Die hormonen konden me gestolen worden. Die opvliegers kon ik wel mee leven en ik liet het voor wat het was.

Ik wilde niet zielig gevonden worden, dus ik praatte altijd gewoon vrolijk mee met alle babypraatjes om me heen. Als iemand voor de zoveelste keer de domste opmerking maakte: ‘Nou Daph, voor jou wordt het ook al tijd hè?’, dan lachte ik. Vanbinnen kon ik wel janken. Ik zorgde ervoor dat ik het vooral heel druk had met van alles, maar natuurlijk hield ik dat niet lang vol. Vervroegd in de overgang raken merk je zowel fysiek als mentaal. Het kost erg veel energie en je bent je constant aan het aanpassen.

Uiteindelijk kwam ik, zoals je in dit blog van mij kunt lezen, vorig jaar thuis te zitten. Moe, overwerkt, teveel met anderen bezig en totaal niet met mezelf. Er moest iets veranderen. Ik moest die doorn die mij al jaren irriteerde eindelijk eens gaan aanpakken en onder ogen komen. Ik wist dat het tijd was en ik kon er niet meer omheen. Met beide handen heb ik het aangepakt en nu, ruim twee jaar later, ben ik een ander mens. Ik ben beter voor mezelf gaan zorgen, ik heb het feit dat ik vervroegd in de overgang ben omarmd, ik heb mijn gevoelens een plekje gegeven en ik ben van die gevoelens gaan houden. Ze horen bij me en zullen de komende tijd nog vaak aanwezig zijn maar ik stop ze niet meer weg, ik laat ze juist toe :).

Vervroegd in de overgang: daar gaan we dan.

Al vier jaar weet ik precies wat er moet gebeuren om wel zwanger te raken. Mijn vriend heeft altijd gezegd dat hij klaar is wanneer ik dat ook ben en nu ben ik zover. Er komen spannende tijden aan, want zeer binnenkort gaan we daadwerkelijk het IVF-traject in. Er heerst een enorm taboe op dit traject en in de afgelopen jaren heb ik ervaren hoe moeilijk het is om hier informatie over te vinden of vrouwen te vinden waar ik er over mee kan praten.

Het lijkt alsof iedereen doet alsof het niet bestaat, maar uit de cijfers blijkt dat veel kinderen in Nederland juist door IVF worden geboren. Ik wil de stilte doorbreken en juist open zijn over mijn behandeling. Mijn behandeling gaat iets verder dan de standaard behandeling omdat ik ook een eiceldonatie nodig heb. Ik ben gezegend met een zusje die mij haar eicellen wil doneren. Ze heeft twee prachtige kinderen en zij vindt het nu tijd om mij te helpen. Dit maakt het proces voor ons nog specialer en in plaats van bang te zijn, ben ik enorm dankbaar dat ik dit ga doen.

Natuurlijk is er een kans dat ik niet zwanger word, maar niks doen omdat het niet kan bestaat voor mij niet. Ik wil er in ieder geval alles aan hebben gedaan. Mijn droom, waarin ik mezelf met vijf kinderen aan tafel zie, is niet meer… Dat realiseer ik me heel goed. Ik leef bij de dag en ben al zielsgelukkig als ik één kind op de wereld mag zetten. Al houd ik er rekening mee dat zelfs dit misschien niet voor mij weggelegd is, maar dat zien we dan wel. Voor nu zijn we positief, ben ik keihard aan het trainen om mezelf sterk te maken en ben ik vooral bezig met wat wel kan. Ben je benieuwd naar het proces en mijn  IVF-behandelingen? Ik houd je op de hoogte via mijn Instagram-account @fitforivf.

Met mijn verhaal wil ik jou laten zien dat niet alles is wat het lijkt. Met de #letsgetreal campagne willen we samen met jou taboes doorbreken en laten zien wie we echt zijn. Want daar helpen we elkaar pas mee! #LETSGETREAL

Liefs,

Daphne