05 sep IVF 2.0: Hoe ik hoop en vertrouwen houd.

Ik wil jullie ook dit keer weer meenemen in het proces van onze IVF 2.0. Ik denk dat het enorm waardevol zal zijn voor de vrouwen die nog niet weten wat ze te wachten staat, maar ook voor de vrouwen die het al meegemaakt hebben. Zo voel je je niet alleen. Zoals jullie weten houd ik van schrijven en hieronder deel ik mijn ervaringen en gedachtes die ik gelijk na de afspraak heb opgeschreven. 

IVF 2.0

Yes! Een paar maanden geleden was het dan eindelijk zover. De afspraak voor onze intake van IVF 2.0. Om na 7 maanden wachten eindelijk iemand spreken die ons verder gaat helpen met de behandeling voelde enorm goed. De maanden voor deze afspraak, beleefde ik in  een soort roes. We kregen te horen dat onze verwijzing niet in orde was en dat we daardoor niet meegenomen waren in de planning. De arts opende het gesprek met excuses voor het ongemak en gaf aan dat we toch langer hebben moeten wachten dan normaal. Super vervelend en ik voel ergens een boosheid en ben verdrietig, maar heb geen tijd om hier lang bij stil te staan. De afspraak is er eindelijk dus kijk ik liever naar wat wel kan in plaats van  terug te kijken naar wat allemaal niet ging. 

Tijdens het (digitale) intakegesprek hebben we samen nog even de vragenlijsten doorgenomen en kregen we de volgende stappen uitgelegd. De arts vertelde dat we eerst formulieren en contracten moesten ondertekenen. Contracten waarin we beslissingen maken over de wilsbeschikking, de IVF-behandeling, de follow up naar het ziekenhuis toe mochten we zwanger raken en een gezondheidsverklaring voor sedatie. Een aantal formulieren moesten we allemaal invullen en een aantal alleen mijn zusje of alleen mijn partner en ik. Zodra deze geüpload zijn via het digitale dossier krijgen we(digitaal)voorlichting en daarna een afspraak waarin we op de hoogte worden gehouden van de definitieve behandeling en planning.

In principe zou deze afspraak pas in oktober of november ingepland worden. Waarbij ik meteen dacht: waarom weeeeerrr zo lang wachten? En opeens wist ik weer dat het de vorige keer ook zo ging en dat ik het toen ook niet snapte. Ben je eindelijk aan de beurt voor een intake en dan krijg je een bundel formulieren, voorlichting en eventuele onderzoeken mee die je naar mijn idee ook al tijdens het wachten had kunnen invullen, bekijken of doen… maar goed, mijn zicht is misschien wat vertroebeld door het lange wachten. Mijn enthousiasme om weer zicht te krijgen op het vervullen van mijn tweede kinderwens helpt ook niet mee. 

Nu is onze situatie sinds een paar weken iets veranderd omdat mijn zusje een buitengewone kans van haar werk heeft gekregen. Een kans waar ze al jaren van droomt en die nu op haar pad komt. Ze gaat vanaf december met haar gezin naar het buitenland voor haar werk. Daar zullen ze ook een tijdje gaan wonen. Nadat we dit benoemden gaf de arts aan dat ze het proces misschien wel iets konden versnellen. Ook omdat we al iets langer hebben moeten wachten. (Yes! Yes! Yes! Dat is wat we willen horen :D). 

Als wij dan asap alle documenten aanleveren dan kunnen we over 2 weken misschien al ingepland worden. Wow super excited en dankbaar dat dat mogelijk is maar ergens zei een stemmetje ook: ohja nu wel.. hahahah! Maar goed… 

Dussss, zijn wij als de wiedeweerga de documenten gaan tekenen en heb ik ze gisteren geüpload in het online dossier 🙏🏽💓. 

Best spannend allemaal.

Mijn weg naar hoop en vertrouwen.

Ondertussen zijn we een paar maanden verder en hebben we het vervolgconsult ook al gehad. Helaas konden ze ons niet een eerdere datum geven voor de punctie en is het toch oktober/november geworden. Zoals je hierboven kunt lezen had ik de volste vertrouwen in een afspraak op korte termijn en toen bleek dat dit niet zo zou zijn kwam dat als een klap binnen. Mijn grootste angst kwam naar boven en dat maakte mij enorm verdrietig. Nadat ik me een week of twee teneergeslagen en verdrietig voelde, stond ik opeens weer op met een gevoel van vertrouwen. Ik wist dat ik moest vasthouden aan dat gevoel. Door gesprekken te voeren met mijn (schoon)zusje, vriendinnen en mijn partner kwam ik erachter dat ik even helemaal kwijt was waar ik zelf altijd voor sta: vertrouwen op het proces en focussen op dat waar je invloed op hebt. Ik was al bezig met een mogelijke (negatieve) uitkomst en dat was totaal niet helpend. 

Vertrouwen op het proces.

Net toen ik mijn vaste route weer had gevonden en kon genieten van de herkenbare punten op mijn pad kregen we een telefoontje van het ziekenhuis. Ze hadden een vervroegde datum voor ons: IVF 2.0: 31 juli! Bam! Opeens moesten we weer schakelen. De voors en tegens op een rijtje zetten en een nieuwe beslissing maken. Wauw, de rollercoaster in deze behandeling is real en is nu al begonnen dacht ik nog. En hoe fijn het ook was geweest om akkoord te gaan met de nieuwe datum, want het gaf ons meer tijd om mogelijke complicaties in te calculeren, voelde het niet goed. Het was te gehaast en het kwam gewoon niet uit. Mijn zusje had net een dag na deze datum een vakantie gepland staan en wij moesten naar Spanje voor de overdracht van de sleutel van ons vakantiehuis. Met vertrouwen hebben we vriendelijk bedankt. In deze post lees je hier meer over.

Cadeautje voor mezelf.

Terwijl ik dit schrijf ben ik op vakantie en wacht ik geduldig op het moment dat we mogen gaan starten met de medicatie. Na twee maanden druk in de weer zijn met een verhuizing heb ik hier weer de rust om me te focussen op mijn voeding, voldoende te bewegen en mezelf onder te dompelen in zelfliefde. Wat voor mij niet makkelijk is, maar ik doe mijn best ☺. Afgelopen week ben ik voor 5 dagen naar een retraite van de REICK academie gegaan, als cadeau voor mezelf. Even een reset doen om met nieuwe inzichten mij klaar te maken voor onze behandeling en de nieuwe stappen in mijn bedrijf. Natuurlijk neem ik jou binnenkort mee in alles wat ik heb geleerd en hoop ik je iets van waarde mee te geven voor je eigen behandeling. Lees je met mij mee? 

Liefs,

Daphne