16 dec De vervroegde overgang: “Met een AMH-waarde van 0,7 zat een natuurlijke zwangerschap er niet meer in”.

Of ik altijd een kinderwens heb gehad? Ja eigenlijk wel. Al van jongs af aan speelde ik vaak met poppen en zag ik mezelf later moeder zijn. Ook in mijn twintiger jaren als ik een relatie kreeg was ik er toch stiekem wel mee bezig. En ik dacht niet meteen: “met hem moet ik kinderen krijgen” maar ik dacht dan toch: “zal dit hem dan zijn, de vader van mijn kinderen?”.

Maar goed, dat was toen nog helemaal niet aan de orde en pas toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, op mijn zesentwintigste, wist ik bijna zeker dat ik met hem wel een gezin wilde stichten. Op dat moment had hij nog iets meer tijd nodig dan ik. Hij was wat later afgestudeerd en had nog niet zoveel van de wereld gezien en wilde nog even reizen en leven zonder verantwoordelijkheden. Ik dacht toen: joh, helemaal goed want we hebben toch alle tijd. We zijn nog jong. Alhoewel deze gedachten mij achteraf af en toe wel frustreren, heb ik toch geen spijt want ik wist simpelweg niet beter. Nooit heb ik voorlichting gehad over de kans dat zwanger raken niet vanzelf kan gaan. We kregen vooral te horen dat je NIET zwanger moest raken. Dat je veilig moest vrijen en aan de pil moest.Ik had geen idee dat het ook moeilijk kon zijn. Pas toen ik eind twintig was kreeg ik hier meer zicht op omdat ik vriendinnen had waarbij zwanger worden niet vanzelfsprekend was.

Ik voelde dat er iets niet klopte.

Rond mijn dertigste hadden mijn vriend en ik voor het eerst serieuze gesprekken waarin we samen gingen bespreken wanneer we voor het ouderschap wilden gaan. Ik had een spiraaltje in en deze heb ik er toen uit laten halen. Ik merkte daarna dat mijn menstruatie echt heel erg onregelmatig was. Het ene moment was het 22 dagen en het ander moment soms zelfs 50 dagen. Er zat enorm veel verschil tussen. Ik ben toen vrij snel naar de huisarts gegaan maar werd daar eigenlijk meteen weggestuurd met het verhaal dat het door mijn spiraal komt, dat mijn lichaam ontregeld was en dat het tijd nodig had om te herstellen.

Ik maakte me toen erg veel zorgen en voelde dat er iets niet klopte. Het gaf me het gevoel dat de tijd die ik had heel snel voorbij tikte. Als ik mijn zorgen bespreekbaar maakte zeiden de mensen om mij heen dat ik misschien wel te veel sportte. Wat toen ook zeker waar was waardoor ik bij mezelf dacht, ja misschien is dat wel zo en ging ik dus minder sporten. Nu weet ik dat dat goedbedoelde adviezen waren die eigenlijk niks voor je doen op dat moment. Ik had veel liever te horen gekregen dat ik me niet moest af laten wimpelen en op mijn strepen moest staan bij de huisarts. Want ondertussen waren we een jaar verder en kreeg ik toen pas voor het eerst een bloedtest. Deze gaf aan dat mijn FSH oké was maar mijn AMH-waarde werd niet gemeten waardoor er geen directe zorgen waren. Op dat moment kwam Corona ons land in en werd alles stopgezet. In Mei 2020 werd ik weer opgeroepen voor vervolgonderzoeken en kwamen ze erachter dat mijn AMH-waarde 0,7 was en kreeg ik de diagnose vervroegde overgang (Prematuur Ovarieel Falen).

Een medisch traject in Nederland was geen optie.

Mijn medisch traject in Nederland had geen fijne start. Omdat mijn AMH-waarde zo laag was gaven ze in Nederland aan mij niet te willen behandelen. We wilden graag een second opinion maar kregen te horen dat er een wachtlijst was van 6-8 maanden en dan hadden we nog niet de garantie dat ze ons daarna ook daadwerkelijk konden behandelen. Ik voelde me aan de kant gezet en dit was nogal een boodschap om te verwerken. Om deze reden maakten we de overstap naar België. In België zijn ze iets toegankelijker. Ze gaan aan de slag met wat je hebt en staan meer open voor moeilijkere behandelingen. Ze zullen minder snel zeggen dat het geen zin heeft en denken eerder zolang je eitjes hebt is er een kans.

In Juni 2020 werd ik gebeld en kreeg ik de definitieve uitslag van mijn vervolg onderzoeken in België: de diagnose Prematuur Ovarieel Falen met een AMH-waarde van 0.3-0.4. Toch zagen zij de kans om ons te helpen en startten we ons IVF-traject in Gent. Uit 3 trajecten hadden we 3 mooie blastocysten maar die bleven niet zitten. We kregen geen trajecten meer vergoed en onze kinderwens was zo groot dat we wel door wilden gaan maar we wisten niet precies hoe. We vroegen ons af of we wel verder moesten gaan met IVF, of het wel de juiste weg was voor ons en of mijn eicellen wel goed genoeg waren hiervoor.

Ik had het gevoel dat IVF niet zou lukken op die manier en dat eiceldonatie een grotere kans had maar mijn vriend was daar nog niet. Hij had gehoopt op een kindje van ons samen en eiceldonatie kwam daar niet in voor.

Ik wist zo zeker dat ik geen leven wilde zonder kind.

Precies tegelijk met die gedachtes vertelde mijn zusje dat ze zwanger wilde worden. Dit was een zwaar emotioneel moment voor mij want als oudere zus frustreerde het mij dat ik het gevoel had dat ik niet aan verschillende verwachtingen kon voldoen. Twee weken na haar aankondiging bleek ze zwanger en het gevoel van falen overviel me op dat moment enorm. Ik kon niet bij de gedachte dat zij een baby in haar armen zou hebben met heel de familie om haar heen en ik niet. Het is lastig uit te leggen maar die jaloerse gevoelens waren zo sterk dat het soms beangstigend was. Ik vond dit moeilijk, vooral omdat de band met mijn zusje heel erg goed is. Ik weet nog goed dat ik thuiskwam na die aankondiging en dat ik twee dagen op de bank heb liggen huilen. In tranen, ontroostbaar. Mijn vriend wist niet wat hem overkwam en wat hij met mij aan moest. Ik voelde een verlangen dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Maar blijkbaar is het soms nodig om even helemaal rock bottom te gaan. Het zette in ieder geval bij mij alles op scherp en ik wist zo zeker dat ik geen leven wilde zonder kind, dat ik vanuit dat dal me ging inlezen over eiceldonatie. Ik kreeg weer hoop en zag dat er dus nog wel een mogelijkheid was om een kindje te dragen.

Het was eiceldonatie of niets.

Mijn vriend en ik lagen niet op een lijn over eiceldonatie maar hij zag wel hoe moeilijk ik het had met de zwangerschap van mijn zusje. In de vele gesprekken die volgden hierover probeerde ik hem uit te leggen wat een kinderwens voor me betekende en hoe sterk de drang om moeder te worden was. Ik wilde heel graag eiceldonatie een kans geven en uiteindelijk wilde mijn vriend erin meegaan. Daarna hebben we samen verschillende videocalls gedaan met klinieken in Tsjechië, Spanje en Praag om te kijken wat de mogelijkheden waren. Na die gesprekken voelde het voor ons beide goed. We bleven goed met elkaar praten en mijn vriend zag hoe sterk mijn kinderwens was en zei dat als dit de manier was om samen een kindje te krijgen, dat hij er voor de volle 100 procent aan mee wilde werken. Na onze tweede behandeling in Praag bleven de twee teruggeplaatste blastocysten zitten en nu ben ik zwanger van niet een maar twee baby’s! Het is soms nog zo onwerkelijk en dat zal het ook wel even blijven maar dit geeft hoop. Hoop voor mezelf en hoop voor andere vrouwen waarbij het ook niet makkelijk lukt.

Het beste cadeau dat je jezelf kunt geven.

Zoals je hierboven leest is er een vrij korte tijd erg veel gebeurd in mijn leven. Ik had het gevoel dat de tijd stil stond en merkte ook dat mijn oude burn-out klachten weer opspeelden. Ik had geen zin meer om te sporten, kreeg slaapproblemen en kon weinig plezier meer halen uit de dingen die ik normaal wel heel leuk vond om te doen. Mijn vriend en ik hebben vanaf het moment dat we zwanger wilden raken ‘aan’ gestaan. We kwamen meteen in de ‘regelstand’ en al met al was de hele periode toch vrij traumatisch voor mij. Ik hoorde dat ik vervroegd in de overgang zat en ging meteen een fertiliteitsbehandeling in. Ik ben blij dat ik goed met mijn verdriet bij mijn vriend terecht kon maar voelde me ondanks dat vaak alleen. Als vrouw werd ik steeds geconfronteerd met mijn ‘defecte’ lichaam.

Ik heb altijd gezegd dat praten met een professional het beste cadeau is dat je jezelf kunt geven. Als er in zo een korte periode zoveel op je af komt is het soms moeilijk om je gedachtes te ordenen. Het heeft mij enorm geholpen om gesprekken te voeren met een therapeut en dat raad ik iedereen dan ook aan! Ik weet zeker dat ik zonder mijn therapeut hier nu niet zo had gestaan 🙂.

Liefs,

Lianne ♥️