12 nov 3 Tips om met akward opmerkingen en vragen om te gaan.

Krijg jij wel eens vragen of opmerkingen waar je helemaal niks mee kunt? En wil jij een blog schrijven over de vanzelfsprekendheid die er is om maar kinderen te nemen? Deze twee vragen kreeg ik de afgelopen week van twee verschillende volgers op instagram en op beide kon ik (helaas) volmondig ja antwoorden.

Acht jaar geleden kreeg ik te horen dat ik vervroegd in de overgang zat en ik was er allesbehalve open en eerlijk over. Als ik terugdenk aan die periode vond ik het vaak erg lastig om gesprekken hierover te voeren. Tijdens die gesprekken kreeg ik de meest rare opmerkingen, die voor mij toen heel pijnlijk waren. Ik was toen al eind twintig en zoals je weet is het dan tijd om met mijn kinderwens bezig te zijn ;).

Ik kan me nog goed herinneren dat de standaardopmerking die ik kreeg toen m’n zusje bevallen was, dat ik nu maar ook snel aan de bak moest 🙄. Ik lachte dat weg en riep vaak iets in de trant van: ja hoor! Als jij dan die heerlijke kerel voor me regelt? Ik had op dat moment geen partner dus die zin kwam altijd goed van pas.

Ondertussen was het voor mij op een random zondagmiddag weer een bevestiging dat mijn lichaam niet klopte. Dat ik anders was dan anderen. Maar goed, daar kon ik de ander niet de schuld van geven want die wist niet wat er achter de schermen speelde.

Het is soms niet makkelijk om vrouw te zijn.

Er is nu eenmaal een vanzelfsprekendheid in de samenleving die voorschrijft dat het op een bepaalde leeftijd tijd is om kinderen te ‘nemen’. Die vanzelfsprekendheid leidt er vaak toe dat mensen gewoonweg maar zeggen wat er in ze opkomt zonder erbij stil te staan dat een stel simpele woorden voor een ander heel pijnlijk kunnen zijn. Vruchtbaarheidsproblemen, (veelvuldige) miskramen, ernstige ziekte of genetische afwijkingen kunnen allemaal oorzaken zijn van een (nog) onvervulde kinderwens. Die onvervulde kinderwens is op zichzelf vaak al erg pijnlijk en een van de bovengenoemde oorzaken komen er vaak nog eens bij. Dat betekent dat je enerzijds vaak in een traject zit om die kinderwens mogelijk te vervullen en tegelijkertijd een traumatische ervaring aan het verwerken bent. De confrontatie met baby’s, zwangerschappen en dus ook met de random opmerkingen kunnen je telkens het gevoel geven dat je tekortschiet in het vrouw zijn.

We hebben namelijk door de jaren heen een beeld gecreëerd over hoe dat ‘vrouw’ zijn eruit zou moeten zien. En niet alleen wij, die niet vanzelf zwanger kunnen raken, zien dat beeld voor ons maar eigenlijk krijgt een groot deel van de samenleving dit beeld al decennialang mee.

Als ik het zo bekijk dan kan ik eigenlijk wel zeggen dat het dus helemaal niet zo vreemd is dat mensen die opmerkingen maken. Het merendeel van de samenleving gaat namelijk op een bepaalde leeftijd settelen, een huisje kopen en kinderen krijgen.

Vergeet wie je dacht te zijn en accepteer wie je bent.

Toen ik niet open over mijn situatie was kwam ik dus constant in dit soort situaties terecht. Het zorgde ervoor dat ik me aangevallen voelde, ik met mijn mond vol tanden stond of dat ik snel een drankje ging halen als het over een kinderwens ging. Hoe dan ook, het gaf me uiteindelijk een gevoel van machteloosheid en verdriet. Het was zo makkelijk geweest om de schuld bij een ander te leggen: Ja maar, zíj maken toch domme opmerkingen? Zíj moeten nadenken voordat ze iets zeggen. Ik vind het maar asociaal, dat doe je gewoon niet! Allemaal opmerkingen die vaak bij me opkwamen.

Ik luisterde eens naar een podcats van Jay Shetty (@jayshetty) waarin hij vertelde dat voor jezelf opkomen betekent dat je open en eerlijk naar jezelf toe bent. Dat je accepteert wie je bent met alle ‘gebreken’ die daarbij komen. Zodra je dat, doet dan straal je die energie uit en zal een ander jou ook volledig accepteren zoals je bent. Voor mij klopte dit helemaal: ik accepteerde het niet en daarmee mezelf niet, ik stopte het weg en deed net alsof het er niet was. Af en toe sprak ik er over omdat m’n zusjes er over begonnen maar dan praatte ik er al snel weer overheen. Die zelfacceptatie begon bij mij door het delen van mijn verhaal: langzaamaan ontdekte ik dat ik zelf ook invloed had op die situaties. Ik kwam erachter dat ik, omdat ik er nooit over sprak, ook niet weerbaar genoeg was om open en eerlijk op plotselinge vragen en opmerkingen in te gaan. Ik moest dus leren mezelf te beschermen.

A real woman creates her own path.

De volgende drie stappen bedacht ik om weerbaarder te worden tijdens het delen van mijn verhaal en die deel ik graag met je:

1. Kies momenten en mensen uit.

Per persoon en situatie bedacht ik van tevoren of ik het wel wilde vertellen. Ik was iemand met veel sociale contacten. In elke setting had ik verschillende mensen die ik zag maar ik kwam er ook achter dat ik niet met iedereen mijn verhaal hoefde te delen. Met mijn vrienden die dicht bij me staan en waar ik goede gesprekken mee voer wel de kennissen die ik af en toe zie met uitgaan, tijdens sporten, op evenementen niet. En natuurlijk ben ik daar ook wel eens van afgeweken omdat het op dat moment gewoon goed voelde.

1. Veroordeel niet.

Voor een verjaardag, kinderfeestje, babyshower, noem maar op, zei ik tegen mezelf dat niemand daar kon weten wat er bij mij achter de schermen gebeurt tenzij ik het ze vertelde. Ik kon ze het dan ook niet kwalijk nemen en ze stellen nu eenmaal dezelfde vragen. Die vragen hebben ze hun ouders, tantes en oma’s ook horen stellen dus is het voor hen in eerste instantie heel normaal. Ik kan ze alleen maar inspireren om hun gedrag te doorbreken door de situatie bespreekbaar te maken.

1. Wees voorbereid.

Ik vond het gevoel van overvallen worden verschrikkelijk. Ik ging op onderzoek uit en vond in het boek ‘Relaties Hanteren’ van Terlouw & Visser (2017) hoe je goed kunt reageren op een vraag die iemand stelt. Ik las dat je de vraag kunt herhalen en dat je terwijl je dat doet jezelf bedenktijd kunt geven hoe je de vraag gaat beantwoorden. Zo bedacht ik van tevoren twee standaardzinnetjes die ik kon zeggen. Ik zal je een voorbeeld geven:

P: Nou Daph, wanneer komt er een baby bij jullie? Jullie zijn ook al twee jaar samen toch?

D: Wanneer er een baby bij ons komt?

P: Kijkt je hoopvol met een grijns aan -_-

D: Glimlacht en zegt: Nou, ik hoop snel maar bij ons gaat het niet zo makkelijk dus het komt als het komt.

P: Ow wat erg voor je sorry, dat wist ik niet.

D: Daar hoef je geen sorry voor te zeggen want dat wist je inderdaad niet.

Het kwam ook wel eens voor dat iemand daarop dan ging doorvragen. Als dat niet de persoon en niet het moment was waar ik het mee over wilde hebben dan zei ik eerlijk: Sorry, het is nogal veel en ik vind dit nu niet het moment om het er over te hebben. In dit gesprek liet ik mijn oordeel achter me en reageerde ik met compassie. Dat hielp voor mij altijd erg goed. Het ongemakkelijke gevoel waar ik eerder zelf mee zat gaf ik terug aan de ander. Achteraf voelde ik me 10.000 keer beter dan wanneer ik het weglachte, wegliep of boos werd erom. Ik liet mijn emoties daardoor niet meer leiden door de onwetendheid van een ander maar ik nam het heft in handen en reguleerde mijn emoties.

Hopelijk helpt mijn blog jou ook om je voortaan door dit soort ongemakkelijke situaties heen te slaan.

Heel veel succes hiermee en laat je me weten hoe het is gegaan?

Liefs,

Daphne