01 nov Wat doe je als er een leegte en gemis achterblijft na een onvervulde kinderwens?

Petra hoopte na elk onderzoek dat ze iets zouden vinden. Iets waardoor ze wist waar het aan lag. Maar er werd niets gevonden en na een traject van twaalf jaar bleef ze achter met lege handen. Lees hieronder hoe Petra haar verdriet omzette in kracht: 

Let’s do this!

Vanaf het moment dat mijn vriend en ik in 2007 bij elkaar kwamen wisten we heel duidelijk dat wij samen een kindje wilden. Na een paar maanden gingen we er dan ook gewoon vol voor. We waren beide eind twintig en hadden al wat serieuze relaties achter de rug. Wij samen voelde zo goed, let’s do this! De eerste maanden waren enorm spannend. Je denkt dat het gelijk raak zal zijn wanneer je de keuze gemaakt hebt, maar nee… de zwangerschap bleef angstvallig uit. En zelfs na een jaar waren er nog steeds geen twee streepjes te vinden op de test. We zetten in 2009 de stap naar de huisarts en vanaf daar belandden we in de achtbaan van onderzoeken, trajecten, angst en teleurstellingen.

De oorzaak

Bij ieder onderzoek hoopte ik dat ze iets zouden vinden. Iets waardoor je weet waar het aan lag. Maar er werd niets gevonden. We waren “gewoon” onverklaarbaar onvruchtbaar. En ik geloofde daar niet in. Er moet wel een reden zijn waarom het niet lukt. Mijn cyclus van 28 dagen verliep iedere maand zoals het hoorde. Er waren geen verklevingen gevonden. Mijn eileiders waren prima doorgankelijk. De uitslagen van mijn vriend waren positief. Dus wat is het probleem? Er volgde een IUI-traject waarbij we zes inseminaties hebben gehad en dit werd de eerste kennismaking met de hormooninjecties. Ik vond het doodeng! Mezelf in de buik spuiten? Nooit!!! Maar… ik deed het. Niet wetende dat dit pas het begin was. Want hierna volgde er nog een IVF- en vier ICSI-behandelingen waarbij er zes terugplaatsingen van embryo’s zijn geweest en een hele rits aan hormoonpillen en injecties. En nog steeds bleef de test wit.

Lichtpuntje

Teleurstelling op teleurstelling… Hoe is dit toch mogelijk? Alles hebben we uit de kast gehaald. We zijn letterlijk en figuurlijk over grenzen gegaan en hebben zelfs geprobeerd om in België antwoorden te vinden. Even, heel even was daar een lichtpuntje. Op een MRI, die ik op doorverwijzing van dokter Valkenburg in Antwerpen heb laten doen, was te zien dat mijn baarmoeder een T-vorm had terwijl deze een kelkvorm zou moeten hebben. Dit zou een mogelijke oorzaak kunnen zijn, gezien de staat van de doorbloeding in de baarmoederwand waardoor een innesteling of het groeien van een embryo zou stagneren. Na geopereerd te zijn aan mijn baarmoeder volgde er nog twee terugplaatsingen, maar helaas…

Definitief kinderloos

We hadden inmiddels de leeftijd van 40 bereikt. Oud, om in medische termen te spreken. Noodgedwongen moest ik gaan nadenken over mijn toekomst. De toekomst waarin ik altijd een kindje had gezien. Waarin ik de rol van moeder op me zou nemen en klaar zou zitten met thee en koekjes na schooltijd en om alle grote verhalen van die dag te horen. Mijn droom was kapot. De achtbaan waarin we jarenlang alle kanten opvlogen kwam in februari 2021 tot stilstand. Verbouwereerd stapte ik uit. Nu is het echt definitief: we blijven kinderloos. In goed overleg met de artsen hebben we besloten niet verder te gaan met nog meer vruchtbaarheidsbehandelingen. De artsen vonden dit ook een zeer wijs besluit gezien mijn leeftijd, maar ook gezien mijn gezondheid. Als wij niet hadden gezegd nu te stoppen dan hadden ze het ons wel aangeraden. De hele kinderwens, de trajecten en alles wat er verder bij kwam kijken had zoveel weerslag gelegd op mijn lichaam en geest. Het was op.

Alleen zijn

Er is een leegte en gemis achtergebleven na onze kinderwens. Een rouwproces waar zoveel rauwe gevoelens naar boven komen drijven die je soms in één klap kunnen overvallen. Ik verwoord deze gevoelens vaak in poëzie die ik dan vervolgens plaats op mijn Instagram. Het helpt mij om te verwerken wat er in al die jaren is gebeurd en wat er nu speelt. Want op het moment dat ik de uitslag van de allerlaatste negatieve test doorgaf aan het ziekenhuis leek er wel een knop te zijn omgedraaid. Ik wilde weg! Ik wilde alleen zijn! De situatie, maar ook mijn relatie beklemde mij. Het vloog me echt naar de keel. Voor het eerst in mijn leven ben ik een paar dagen later in mijn eentje naar een hotel gegaan voor drie nachten. Ik vond het doodeng, maar dit is wat ik moest doen. Ik moest echt alleen zijn en proberen de boel weer op een rijtje te zien krijgen. Die drie nachten waren niet genoeg en inmiddels hebben mijn vriend en ik besloten om na dertien jaar te gaan latten. Ik heb nu mijn eigen appartement en wat vind ik het heerlijk! Ook mijn vriend kan er nu van genieten en het lijkt vooralsnog de beste oplossing die voor ons goed uitpakt.

Nieuwe toekomst

Ik voelde het natuurlijk, na al die teleurstellingen, wel aankomen dat wij nog wel eens met lege handen konden achterblijven. Heel ergens in de verte heb ik weleens bij dat moment stilgestaan, maar dat het me echt zou overkomen? Nee, dat had ik ook weer niet verwacht… Maar wat nu? Mijn plan was altijd om moeder te worden en daarnaast wat te gaan werken. Heel simpel, maar het leek me heerlijk. Het moederschap zou me gelukkig maken. Dan is mijn leven compleet. En nu mijn grootste wens niet vervuld wordt moest ik wel naar mezelf kijken. Wat wil ik, wie ben ik, wat vind ik leuk, hoe gaat het nu verder? En dat zijn belangrijke, maar ook angstige vragen. Want hoe ga ik hier een antwoord op krijgen?

Ik heb tijdens de vierde ICSI-behandeling een psychotherapeute opgezocht.

Mijn toekomstbeeld moest ik echt onder de loep nemen. En mezelf ook. Bij haar heb ik lichaamswerk, traumatherapie en innerlijk kindwerk gedaan en wauw… dat gaf me behoorlijk nieuwe inzichten en ook verlichting. Het hielp mij te herinneren dat het moederschap in zoveel soorten en maten bestaat. Daarvoor hoef je zelf niet eens een kind te baren. En toen wist ik ineens hoe ik mijn moederhart vol liefde kon inzetten. Ik ga me inzetten voor alle vrouwen die ondersteuning kunnen gebruiken. Vrouwen met of zonder een kinderwens. Dus ik heb een coachopleiding gevolgd en vorig jaar met een diploma afgerond. Met al mijn kennis, ervaring, coachvaardigheden en een bak vol liefde wil ik de verbinding maken tussen lotgenoten, vrouwen die meer innerlijke rust willen ervaren, meer zelfliefde willen krijgen en de vrouwelijke energie weer willen voelen stromen. En dit is mijn missie en oh ik kan niet wachten om dit te gaan realiseren. De plannen zijn er, de uitwerking is in volle gang dus nog even geduld en dan mag ik gaan doen waar ik zoveel passie voor heb: anderen helpen!